Kims Noord-Korea is anachronistisch en lachwekkend, maar ook levensgevaarlijk

Er bestaat de neiging om de dreiging van Noord-Korea te bagatelliseren. Ongetwijfeld heeft dat te maken met het anachronistische karakter van deze dictatuur, schrijft Robbert de Witt. Maar voor miljoenen Koreanen is het regime levensgevaarlijk.

Wat betreft ondiplomatieke en agressieve taal heeft het regime in Noord-Korea al een reputatie, maar de verklaring over het opblazen van de gezamenlijke Noord- en Zuid-Koreaanse ontmoetingscentrum aan de grens is van een zeldzame lompheid.

De schuld voor de opgelopen spanning die uitmondde in de explosie aan de grens, ligt volgens de Noord-Koreanen geheel bij de Zuid-Koreanen: ‘Het is het toppunt van onbeschaamdheid dat zij het hebben over onze schendingen van de afspraken terwijl zij zo veel dingen hebben gedaan die niet mogen.’

En over het Zuid-Koreaanse ministerie van Defensie: ‘Als een angstaanjagende bastaardhond blijft het [ministerie] opscheppen en bluffen, razen tegen zijn gesprekspartner in een sfeer van confrontatie, blaffend. […] Ze moeten hun tong in bedwang houden, niet vergeten dat de explosie in de Kaesong Industrial Zone een voorbode kan zijn van een totale catastrofe in de Noord-Zuid-verhoudingen.’

Een ouderwetse schurk uit een James Bond-film

Er bestaat de neiging, zeker in het Westen, om de dreiging van Noord-Korea te bagatelliseren. Ongetwijfeld heeft dat te maken met het anachronistische karakter van deze dictatuur. De agressieve, zelfs oorlogszuchtige taal klinkt als die van een ouderwetse schurk uit een James Bond-film met Sean Connery. Maar het is niet alleen de retoriek, het zijn ook de absurde militaire parades, de kleding van leider Kim Jong-un, de soms lachwekkende propagandabeelden, de sociaal-realistische kunst, de muziek, et cetera.

Heel Noord-Korea ziet eruit alsof de Koude Oorlog nog in vol bedrijf is, en vreemd genoeg wekt dat bij sommige mensen in het Westen een soort nostalgie op. Naar een tijd waarin het duidelijk was wie goed en wie fout was. Voormalig collega Rik Kuethe, door sommigen beschouwd als Korea-kenner, zei het eens heel fraai: ‘Het Korea-conflict hoort thuis in het lunapark van de Koude Oorlog en juist daarom fascineert het zo.’

Zie bijvoorbeeld het intrigerende verslag van de Portugese schrijver José Luís Peixoto, die als grootste droom had het gesloten land te bezoeken, maar van een ijskoud lunapark thuiskwam.

Broedervolk geleid door een wrede gek

Noord-Korea beschouwen als een weliswaar autoritair, maar toch ook exotisch en wonderlijk land, is pijnlijk. Bijvoorbeeld voor de Zuid-Koreanen, die moeten leven met de dreiging van een oorlog met hun broedervolk geleid door een wrede gek. Alle zonneschijn-politiek, alle pogingen tot toenadering en voorzichtige samenwerking: telkens loopt het op niets uit.

Zelfs na het opblazen van het ontmoetingscentrum stelde de Zuid-Koreaanse regering voor om een speciale verzoeningsgezant te sturen, om te praten. En in een toespraak maandag moedigde president Moon Jae-in de Noord-Koreanen aan om de vrede niet op te geven. Het eerste was, in de woorden van de zus van dictator Kim Jong-un, ‘een bot en sinister voorstel’ gezien de corona-pandemie. En president Moon had zijn toespraak moeten gebruiken om zijn excuses aan te bieden aan het Noord-Koreaanse volk.

Het leger van Noord-Korea telt bijna 1,3 miljoen soldaten. De taal en provocaties die uit Pyongyang komen, mogen lachwekkend overkomen, maar het regime is zeker niet ongevaarlijk.  Integendeel. Niet alleen voor het eigen volk, maar ook voor miljoenen aan de grens is het regime levensgevaarlijk.