VanMoof-rijder is de nieuwe ‘Bucklerlul’

Amsterdam is een stad waarvan sommige inwoners vinden dat ze altijd wat sneller, slimmer en eerder zijn dan de rest van de stad – en zeker dan de rest van het land. Dan heb ik het over de, meestal niet eens in Amsterdam opgegroeide, young urban professionals. U herkent ze aan hun havermelkcappuccino’s, vegan sushi pokébowls en zelfgebrouwen ai-pie-ees (dat zijn biertjes).

De segregatie in de hoofdstad is altijd eerst te zien op het fietspad. Aanvankelijk streden bakfietsmoeders en scootermarokkanen met elkaar om de prijs voor meest irritante weggebruiker. De laatste jaren zijn daar de ­‘fatbikes’ bijgekomen: lompe elektrische fietsen op moddervette banden en met veelal moddervette berijders, die alleen voor de vorm hun voeten op de trappers houden. De fatbikes zijn het signatuur van de rijke onderklasse, zowel blank als gekleurd.

Maar ook bij de moreel verheven lifestyle van de vermogende yup hoort een eigen fiets. Dus reed het meest zelfingenomen deel van de stad de laatste jaren rond op een zoevende buis, met aan de uiteinden een koplamp en een achterlicht. Dat zijn de VanMoof-fietsen – in mechanische en elektrische uitvoering – waarvan er sinds 2009 een kleine 200.000 zijn verkocht.

Vooral in yuppenkolonies als Oud-Zuid en De Pijp wemelt het ervan. Het nieuws deze zomer dat het Amsterdamse fietsbedrijf failliet is, sloeg daar in als een bom. Bestelde fietsen – minimaal 2.000 euro per stuk – werden niet meer geleverd. De Amsterdamse politie werd overstelpt met paniekerige telefoontjes en zag zich genoodzaakt op Twitter een oproep te plaatsen om toch vooral niet meer te bellen: het faillissement van een leverancier betreft een civielrechtelijke en geen strafrechtelijke kwestie.