Een clubdirectie hoort kleur te bekennen als een speler een criminele uitglijer maakt, vindt Hugo Camps. Niet om voor rechter te spelen, maar gewoon uit fatsoen. Een club die blijft zwijgen na een steekincident moedigt jonge spelers aan ook maar eens de grenzen van de tolerantie af te tasten.
Laat niemand nog zeggen dat veldrijden een B -sport is. De Wereldbekercross in het Waalse Namur was zo spannend dat sommige tv-kijkers in de buitenlucht moesten bijkomen.
Hugo Campsschrijft wekelijks een sportcolumn voor Elsevier Weekblad. Camps (Molenstede, 1943) schrijft sinds 1986 voor Elsevier Weekblad en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters.
De drie tenoren Mathieu van der Poel, Wout Van Aert en het Britse toptalent Tom Pidcock leverden een titanengevecht. Uiteindelijk won Van der Poel met drie seconden voorsprong op Van Aert. Drie seconden! Niet eens de tijd om je neus te snuiten.
Het was een strijd op leven en dood met de jonge Pidcock als ontembare motor. De hele wedstrijd reed hij in het offensief, tot Van der Poel het in de voorlaatste overnam in een duel met Van Aert.
Minutenlang met het hoofd op gekruiste armen
Het was een zwaar parcours, daar aan de Citadel. Klimmen en dalen door de modder, glijden en glibberen in de afdaling met diepe sporen en boomstronken op de weg. Na de koers ging Van der Poel minutenlang zitten met het hoofd op zijn gekruiste armen. Uitgewoond en gedesoriënteerd in zijn organen. Hij kon geen pap meer zeggen. Een uur in het rood rijden is ook voor toprenners een helse opdracht. Het lichaam kraakt.
Er kondigt zich een nieuwe België-Holland aan tussen de wereldkampioenen Van der Poel en Van Aert. Met dezelfde bitsigheid als de strijd destijds tussen Roland Liboton en Hennie Stamsnijder, tussen Groenendaal en Nys. Nu is er geen publiek meer, maar voor de coronatijd leidde dat langs het parcours soms tot miniaturen van een boerenkrijg. De meerderheid van het veldritpubliek komt van onder de koeien vandaan en is gewend om riek en hooivork te hanteren. Er is veel primitieve woede die zich op de cross samenbalt.
Advocaat leek wel opgelucht
Na 26 wedstrijden zonder nederlaag verliest Dick Advocaat met Feyenoord een duel in de eredivisie. Vitesse was te sterk voor de Rotterdammers. Verrassend: Dickie verloor er zijn goede humeur niet bij. Het leek zelfs dat hij opgelucht was dat er een einde was gekomen aan de historische reeks.
Lees ook van Hugo Camps: ‘VdP’, de grootste atleet op twee wielen
Feyenoord zit krap in de personeelsbezetting en kan zich eigenlijk geen uitval van de betere basisspelers permitteren. Er wordt niet geïnvesteerd in de ploeg. Een blessure van Steven Berghuis of Orkun Kökçü is een waterscheiding met stevige gevolgen.
De ambitie voor dit seizoen is alvast bijgesteld. Het belangrijkste is Europees voetbal halen, zei Advocaat gelaten na de wedstrijd. Hij coachte als vanouds met springen en opstaan en kleine danspasjes. Soms witte woede in het gezicht na een dwaling van het arbitrale trio. Als een captain of industry gesticuleerde hij de meute naar bezieling en furie. Maar het talent in de benen kon dikwijls niet mee. En, o wonder, deze keer had Dickie daar vrede mee.
Terugkeer Promes riskant voor Ten Hag
Quincy Promes maakte zijn rentree tegen ADO. Een riskante keuze van trainer Ten Hag want het steekincident met Promes is nog niet uitgeklaard. De speler is onverminderd verdachte. Promes had het na de wedstrijd over randzaken die met het voetbal niets te maken hebben. Dat is nog maar de vraag.
Een steekincident is van een andere orde dan een doodschop. Dan moeten de clubleiders Marc Overmars en Edwin van der Sar in de publiciteit treden met een fors statement. Zij deden echter alsof er niets was gebeurd en wilden vooral geen aanzet geven tot ‘Barbertje moet hangen’. Geen woord van afkeuring.
Lees ook van Hugo Camps: Of Promes nu wel of niet schuldig blijkt, het stigma zal blijven
Club hoort kleur te bekennen
De directie van een club hoort bij een criminele uitglijer van een speler kleur te bekennen. Niet met de gedachte om voor rechter te spelen, maar gewoon in naam van goed fatsoen. Een club die blijft zwijgen na een steekincident moedigt jonge spelers aan ook maar eens de grenzen van de tolerantie af te tasten. Voor hetzelfde geld wordt een steekvlam een vuurbol.
Het is aan de rechter om straffen op te leggen, maar als een gezichtsbepalende speler over de schreef gaat, is een voorlopige quarantaine wel zo gepast. Ajax speelt ook met de eer van het land als inzet. In Europese wedstrijden wordt dat zelfs ritueel vormgegeven. Dan hoor je een verdachte even in de luwte te houden. Op zijn minst tot de wonde van het slachtoffer is geheeld.