Macron strompelt de Europese verkiezingen in

Macron heeft het boetekleed aangetrokken. Het moet beter, zo beloofde hij, en dat geldt ook voor hem persoonlijk. De komende Europese verkiezingen ziet hij als een belangrijke graadmeter voor zijn presidentschap, schrijft Bram Boxhoorn.

De verkiezing in 2017 van Emmanuel Macron tot president van de Franse republiek werd alom met gejuich begroet: eindelijk hervormingen in Frankrijk! Zouden de Fransen nu toch meer op ‘ons’ gaan lijken? Met ‘ons’ werd – onuitgesproken – Noord-Europa bedoeld. Meer concurrentiekracht voor Frankrijk, kortom.

De enthousiaste reacties negeerden gemakshalve het feit dat Macron geenszins een unieke avant-gardebeweging vertegenwoordigt, ondanks de Franse oorsprong van het woord. De Franse verkiezingsuitslag volgde een patroon dat zich eerder in meer of mindere mate voordeed bij verkiezingen in bijna alle Europese landen. Het traditionele naoorlogse politieke partijenstelsel verdween en maakte plaats voor de opkomst van politieke ‘bewegingen’, veelal populistisch of juist zeer groen van aard. Macron verpulverde met zijn ‘La République en marche!’ dus niet alleen zijn tegenstanders: het hele Franse politieke veld werd door hem omgespit.

De buik vol van zittende politici

Maar Macron rekende buiten de waard. De Franse kiezers hadden hun buik misschien dan wel vol van de zittende politici, met de neoliberale plannen van Macron hadden zij bij nader inzien ook niet zoveel op. En in zijn doen en laten bleek Macron bovendien in alles gewoon een Franse bestuurder: centralistisch en directief. Een waar volksoproer brak uit, eerst online begin 2018, daarna op straat. Het ging gehuld in gele hesjes, en kreeg – heel Frans – het hele land in zijn greep. Het blijft vreemd dat Macron het protest niet heeft zien aankomen. Fransen laten zich niet zo snel terug het hok in jagen, traangas en rubberkogels ten spijt. Zelfs in rustiger tijden is er immers altijd wel een ‘démo’  in Parijs.