Nederland is mede door de euro een pro-Duits land geworden. Maar het gros van de Europese landen wordt steeds anti-Duitser. De Duitse machtsgreep in Brussel en het Duitse gemoraliseer over de euro, immigratie en de Brexit leiden tot steeds meer afkeer van en zelfs haat tegen Duitsland.
Het hedendaagse Duitsland heeft zijn bestaan te danken aan de Verenigde Staten, het Verenigd Koninkrijk en de Europese integratie. Onder Angelsaksisch-Franse bezetting en militaire bescherming mocht West-Duitsland na de Tweede Wereldoorlog zijn industrie opnieuw opbouwen, de Amerikanen en Britten scholden het gros van de Duitse staatsschuld kwijt en introduceerden met succes de liberale grondwettelijke democratie.
Lees verder: ook banken waarschuwen voor einde eurozone
De Europese integratie bracht Duitsland deels onder politieke controle van Frankrijk. Deze buitenlandse controle over Duitsland gaf de vier winnaars van de Tweede Wereldoorlog (de toenmalige Sovjet-Unie bezette het Oosten) in 1990 voldoende vertrouwen om in te stemmen met de Duitse hereniging. Waren Duitslands Angelsaksische vijanden niet zo ruimhartig geweest, dan was het land omgebouwd tot kleine agrarische natie, zoals de Franse EU-grondlegger Jean Monnet aanvankelijk wilde. Onder Amerikaanse druk kwam hij daarop terug.
EU als vehikel voor Duitse macht
In 2017 zijn de verhoudingen totaal anders. De laatste Britse bezettings- annex beveiligingstroepen verlaten na zeventig jaar Duitsland. De Europese Unie bedt Duitsland niet in, maar is juist een vehikel voor Duitse macht geworden. De Britten moeten volgens bondskanselier Angela Merkel worden gestraft omdat ze deze Duitse EU verlaten.
In minder dan dertig jaar tijd is Duitsland van een grote auto- en machinefabriek onder Angelsaksische militaire en Franse politieke leiding een land geworden dat de voorwaarden bepaalt. Of het nu gaat over de euro, immigratie of Brexit: Duitsland laat zich door niemand meer vertellen hoe te handelen. Het vertelt juist andere landen wat zij moeten doen. ‘Wij zijn Besserwisser (betweters), net als jullie Nederlanders trouwens’, zei Joachim Bitterlich, elf jaar de rechterhand van toenmalig bondskanselier Helmut Kohl, tegen Elsevier Weekblad. Zuid-Europa moet hervormen wegens de euro, Oost-Europa moet immigranten opnemen en multicultureel worden en de Britten moeten zich voegen naar de door Duitsland gedomineerde Europese Unie en anders kunnen ze fluiten naar een handelsverdrag.
Wat de Duitsers niet of nauwelijks in de gaten hebben, is dat zij andere EU-landen stelselmatig vernederen. Zuid-Europeanen zijn luie schuldenaars, Oost-Europeanen racisten en de Britten xenofobe eilanders; dat is de boodschap die Berlijn, veelal onbewust, afgeeft. Dag na dag.
Nederlandse uitzondering op anti-Duitse houding
Dit gedrag leidt tot een sluimerende haat tegen Duitsland en de persoon van bondskanselier Angela Merkel. Reizend door Europa is het schrikbarend te ontdekken hoe anti-Duits de Fransen, Italianen, Britten, Polen en anderen zijn geworden. Niet dat zij erg pro-Duits waren, maar de eerdere haat en afkeer leken te zijn verwaterd tot gezonde scepsis. De waanzinnige anti-Duitse krantenkoppen uit de jaren negentig aan de vooravond van voetbalwedstrijden, met als dieptepunt de Daily Mirror met ‘Achtung! Surrender’, waren zelfs in het vaak hysterische Verenigd Koninkrijk verdwenen.
Nederland is een curieuze uitzondering op deze hernieuwde anti-Duitse houding. Burgers zijn juist van overdreven anti-Duits overdreven bewonderaars geworden van het 21ste eeuwse Duitsland. Dat komt vooral door de euro, waarover in Nederland dezelfde opvattingen leven als in Duitsland. En het gemoraliseer waarmee de Duitsers heel Europa tegen zich in het harnas jagen, komt uit dezelfde bron waaruit ook Nederland drinkt: protestantse betweterij.
Een EU met verschillende snelheden? Het kan er echt van komen
Die pro-Duitse houding maakt dat buitenlandse diplomaten in Den Haag denken dat Berlijn luistert naar de Nederlandse regering. Als dat inderdaad zo is, hebben demissionair premier Mark Rutte (VVD) en de rest van het kabinet een grote verantwoordelijkheid.
Den Haag als blaffend hondje
Het zou aardig zijn als Rutte en co. in een voorkomend geval Merkel en co. influisteren dat het niet verstandig is anderen te vernederen. Rusland is vernederd. Resultaat: het is vol wrok terug. Net als China, dat zelfs spreekt over de ‘eeuw van vernedering’.
In plaats van dat Den Haag het oor van Berlijn gebruikt om de Duitse retoriek en daden wat te temperen, gooien Rutte (‘geen euro meer naar Griekenland’), demissionair PvdA-minister van Financiën Jeroen Dijsselbloem (‘Schnaps und Frauen’) en anderen olie op het vuur. Den Haag is als het hondje dat nog eens extra luid blaft aan de zijde van zijn baasje.
Duitse macht is onontkoombaar
Er komt een moment dat land na land de Duitse macht en de vernedering die dat met zich meebrengt, niet meer accepteert. Een vrouw uit Liverpool zei voorafgaand aan de Brexit vorig jaar in de Volkskrant: ‘Ik stem Leave, want mevrouw Merkel heeft te veel macht.’ Oost-Europa weigert immigranten op te nemen. Het zijn middelvingers naar Berlijn.
Duitsland is na de Tweede Wereldoorlog te vaak en te veel om de oren geslagen en onder morele druk geld afgetroggeld (door vooral de Fransen). Dat was niet fraai. Maar inmiddels is het Duitsland dat al moraliserend andere landen de les leest. De boosheid die het zo zaait, oogst Duitsland. Daardoor denken de Duitsers dat velen, behalve de Nederlanders, tegen hen zijn. Dat leidt weer tot wrok. Duitsers voelen zich als de grootste betalers aan de EU en door de euro goede Europeanen die stank voor dank krijgen. Zo ontstaat een spiraal van negatieve emoties over en weer. De krantenkoppen spreken voor zich.
De Duitse macht is onontkoombaar en Duitslands belangen zijn een gegeven. That goes without saying, zoals de Engelsen zeggen. Daar hoeft geen moraliserende en vernederende retoriek aan te worden toegevoegd. Duitse grootsheid is van harte gewenst, in het Duitse, Nederlandse en Europese belang. Het grootse en praktische Amerikaans-Britse handelen na de Tweede Wereldoorlog kan als voorbeeld dienen. De Duitsers hebben daar als geen ander ervaring mee.