Islamitisch terrorisme is effectief, meedogenloos en allesbehalve arbitrair. De slachtoffers zijn meestal gewone burgers. De modus operandi van het jihadisme is niet een precisiebombardement, maar wordt gekenmerkt door willekeur. Istanbul werd voor de zoveelste keer slachtoffer van terrorisme.
De solidariteit met de inwoners van Istanbul moet onvoorwaardelijk zijn. Er bestaat geen verschil tussen de slachtoffers van het terrorisme in Kabul, Tel Aviv, Brussel, Parijs, Orlando, Bagdad en Istanbul. Waarom zijn ze vermoord? Deze vraag wordt na elke aanslag gesteld.
Moslims wereldwijd worstelen met de vraag waarom juist zij door de terreuraanslagen van medemoslims worden getroffen. De islam verbiedt het doden van een mede-moslim, als zijn er volgens de traditie van de profeet Mohammed een paar uitzonderingen.
Afvalligen
De belangrijkste uitzondering die hier van belang is, betreft afvalligheid, irtidad. Uiteenlopende handelingen kunnen leiden tot geloofsafvalligheid. Een moslim die samenspant met de vijanden van de islam, valt volledig buiten het verbod: een moslim die de kuffar (ongelovigen) helpt gedurende een gewelddadig conflict, verliest de beschermde status. Wie afvallig is geworden, wordt de facto niet meer gezien als moslim.
Betaalt Turkije de prijs voor Erdogans gok met IS? Lees verder >
Er zijn ook andere gronden om een moslim als een afvallig persoon te kwalificeren. Wie in zijn handelen en spreken afstand neemt van de koranische en op de hadith (verhaal van en over de profeet Mohammed) gebaseerde geboden en verboden, wordt eveneens als afvallig bestempeld. Seculiere staten met hun wetten leiden tot de uitbanning van de basisregels van de islamitische gemeenschappen, en daardoor wordt de ummah vernietigd. Zulke regimes worden afvallig genoemd, de Egyptische staat is hiervan een voorbeeld. Een moslim die zo’n seculiere staat helpt, verliest eveneens zijn beschermde status.
Verplichting
Jihadisten vinden dat ze afvallige moslims in plaats van moslims hebben gedood. Dat is volgens de regels van de islam niet alleen toegestaan, het is zelfs een plicht, indien mogelijk. Al mijn vrienden, familieleden en kennissen die ooit in Iran door de islamitische staat aldaar ter dood zijn gebracht, werden formeel gekwalificeerd als mortad, afvallig.
Vervolgens is het volgens de sharia toegestaan om hen te doden. In hun korte en bondige doodvonnissen staat: als afvallig, kaffir, in staat van oorlog met Allah en Zijn profeet, en derhalve als verdorven op aarde, et cetera. Zulke teksten als richtsnoer voor de executies van moslims komen we tegen bij de Taliban, Al-Qa’ida en IS.
Tot op heden zijn duizenden Irakezen, Afghanen, Algerijnen en andere moslims vermoord door islamisten. Op deze treurige lijst staan ook veel Turken. Maar waarom werden juist zij een doelwit voor de jihadisten? Dat is een zeer legitieme vraag. De Turkse regering onder leiding van Recep Tayyip Erdogan koos na de ‘Arabische Lente’ voor de moslimbroeders. Aan zijn feestje bracht het Egyptische leger een einde: president Mohamed Morsi werd in 2013 ten val gebracht.
Syrisch avontuur
Erdogan zag de Syrische burgeroorlog als een geschenk uit de hemel. Hij kondigde de vernietiging van het Syrische regime aan en opende zijn grenzen voor islamisten en oorlogsvluchtelingen. Met die laatste categorie wilde hij de humanitaire ramp vormgeven. Wapens en medicijnen werden vanuit Turkije naar diverse jihadistische groepen gebracht. Tegelijkertijd nestelden de jihadisten zich in de Turkse steden. De vluchtelingenkampen vormen een groot rekruteringsterrein voor de internationale jihad.
Hoe omzeilden de terroristen beveiliging in Istanbul? Lees verder >
Aan het Syrische avontuur van Erdogan komt langzamerhand een einde. De grootste jihadistische groep, IS, bestaat juist niet uit vrienden van Erdogan. Die terreurgroep is bepaald niet tevreden met Erdogans beleid: NAVO-bombardementen op IS, gesteund door Ankara. Ook Erdogans bewind dreigt als een afvallig regime te worden beschouwd. In dat geval zijn de Turken niet meer veilig voor het jihadistische geweld. Kort en bondig: Erdogan bracht de jihadistische wolven naar Turkije.
Raadsels
Terecht merkte de NOS-verslaggever in Turkije op dat de schaarse informatievoorziening over de terreuraanslagen buitengewoon verontrustend is. Ook ik hoor dit van verschillende bronnen. Na elke aanslag, waar dan ook ter wereld, worden we kort daarna geïnformeerd door de lokale overheden over de identiteit, achtergrond en het oogmerk van de daders. Daarbij denk ik meteen aan de aanslagen in Tunesië.
Deze regel geldt niet voor de Turkse regering. Zelden publiceren ze de foto’s, identiteit en de achtergrond van de daders. Wie welke aanslag heeft gepleegd, is een raadsel. Het feit dat IS de reeks aanslagen in Turkije niet opeist, maakt het verhaal nog complexer. Zeker wanneer we zien dat de meeste landen na een aanslag bereid zijn om ook de fouten van hun diensten toe te geven.
Wij moeten solidair zijn met Turken maar niet met een duistere sultan.