Het stormachtige jubileum van Pieter Waterdrinker

Pieter Waterdrinker viert een stormachtig jubileum in Haarlem en mijmert over andere tijden. ‘De schrijversschimmen die hier hadden rondgedwaald. Bomans, Mulisch, Ferron. Deels vergeten, verdwenen, dood. Nou, dit was het dan, dacht ik, de literatuur.’

Voor de viering van mijn 25-jarig jubileum als schrijver begaf ik me vorige week voor het eerst sinds veertig jaar weer eens naar de Haarlemse hoerenbuurt. Het was de avond van de superstorm die geen superstorm werd.

‘Wat gaan we doen? Het wordt volgens het KNMI vreselijk… Ik heb gehoord dat over een half uur misschien de treinen al niet meer rijden,’ sprak mijn uitgever, die een kwarteeuw geleden het vermetele besluit nam mijn debuutroman uit te brengen.

Ze meldde me in kalme paniek dat ze over een uur de beslissing zou nemen of het evenement al dan niet zou doorgaan. Zo niet, dan moesten we alle mensen één voor één afbellen. ‘Die storm gaat volgens de berichten de hele kuststreek juist tegen de avond rammen. Men raad mensen aan niet de weg op te gaan – code oranje.’

Maar stel dat we niet iedereen konden bereiken, wierp ik tegen, dan zouden zij die met gevaar voor eigen leven de elementen hadden getrotseerd voor een gesloten theater staan? Dat mijn vrouw en ik speciaal uit het buitenland waren overgekomen, was nog het minst erg.

Jubileum in lief theatertje

‘We wachten af,’ klonk het weer uit de burelen van Nijgh & Van Ditmar. ‘Wat een toestand allemaal.’

Een uur later luidde het besluit dat ze het risico zouden nemen. Al moest ik er rekening mee houden dat de helft – misschien wel meer – van de mensen niet zou opdagen.

Enfin, om een uur of 7 tegen de avond wandelde ik op mijn gemak naar de Haarlemse hoerenbuurt. Daar, diep verscholen in het middeleeuwse decor van mijn geboortestad, ligt het theatertje De Liefde, waar de viering zou plaatsvinden. Ik liep er met mijn twee neven, elf en veertien jaar oud.