Dit hoor je steeds vaker in de media: dat de Griekse regering het volste recht heeft om de kont tegen de Europese krib te gooien. Syriza heeft immers met een overgrote meerderheid de verkiezingen gewonnen. Net doen of het land geen internationale afspraken heeft gemaakt, kan in elk geval niet. Schuld moet worden afbetaald.
Het is dus volkomen terecht dat haar partijleider en tevens nieuwe premier Alexis Tsipras de wil van de Griekse kiezers probeert uit te voeren. De democratie heeft gezegevierd en Brussel moet dus inbinden.
Het klinkt allemaal erg logisch, maar dat is het niet. Want Syriza en haar dasloze partijleider hebben die verkiezingen alleen gewonnen door dingen te beloven die helemaal niet kunnen. Feitelijk niet kunnen. Het gaat dus niet om zoiets simpels als de belofte dat iedere Griek 1.000 euro van de regering krijgt. Want zoiets is nog wel te realiseren, al moet Tsipras’ Nederlandse collega dat nog steeds bewijzen.
Negeren
Nee, wat Syriza en Tsipras deden, is de kiezers ten onrechte voorspiegelen dat een land internationale afspraken kan negeren. Terwijl een land dat helemaal niet kan. Al sinds de Romeinen geldt pacta sunt servanda. Dit grondbeginsel van internationaal recht betekent zoveel als ‘gemaakte afspraken moeten worden nagekomen’.
Dus fijn dat de Grieken zich democratisch hebben uitgesproken en begrijpelijk dat ze boos zijn vanwege de grote werkloosheid en de stevige bezuinigingen, maar daarvoor zal hun regering een andere oplossing moeten vinden. Net doen of het land geen internationale afspraken heeft gemaakt, kan in elk geval niet. Schuld moet worden afbetaald.
Nu maar hopen dat Brussel even streng is als destijds Rome.