De koningin van deze Spelen is Sifan Hassan. Brons en twee keer goud. Goud op de 5.000 en 10.000 meter, brons op de 1.500. Ze heeft het killersinstinct om te winnen, schrijft Hugo Camps.
Hugo Camps schrijft wekelijks een sportcolumn voor weekblad EW. Camps (Molenstede, 1943) schrijft voor EW sinds 1986 en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters.
De Stille Spelen van Tokio waren meteen na affluiten uitgestorven. De atleten haastten zich huiswaarts om uit de bubbel te kunnen treden die hun in de Japanse hoofdstad werd opgelegd. Ze snakten naar vrijheid en aandacht.
Deze Olympische Spelen waren Spelen voor weduwen en weduwnaars. Er kwam weinig gemeenschap tot stand en de vijandigheid van het volk leidde tot onverschilligheid. Organisatorisch was er weinig mis, maar de olympische geest was geamputeerd. Dat zal over drie jaar in Parijs anders zijn.
Vruchtbare Spelen met rijke medailleoogst
Voor Nederland waren het vruchtbare Spelen met een rijke medailleoogst. Minder in de teamsporten dan in individuele nummers. De 30 miljoen euro die sportkoepel NOC*NSF in de teamsporten investeerde, had weinig rendement. Het goud voor de hockeyvrouwen was een uitzondering. Glansrijk, dat wel. De winst in de klassieker tegen Argentinië was ‘zo fucking gaaf’. Caia van Maasakker besliste met twee strafcorners haar laatste wedstrijd (3-1). Het spel van de Nederlandse meiden verdiende een vol stadion, maar daar deden de Japanners niet aan. Nog steeds in de ban van corona moest er voor lege tribunes worden gespeeld. Dan is een finale geen finale meer. Het virus heerste over de Spelen.
IOC-voorzitter Thomas Bach was zuinig in zijn hulde voor de Japanse organisatie. Ook hij had het enthousiasme van de toeschouwers gemist. Hij weet dat de opening van de Spelen met de hakken over de sloot werd gehaald. Het was ongezien dat de olympische beweging zo veel tegenstand opriep als deze zomer in Tokio. Verder dan een nationale borrel kwamen de feestelijkheden niet. Alles aan deze Spelen was ingecalculeerd. Op de vreugde-explosies van de atleten na.
Brute kracht tegen brute kracht
In het baanwielrennen ging de strijd om de titel tussen twee Nederlanders. Harrie Lavreysen en Jeffrey Hoogland. Lavreysen won de bloedstollende sprint. Ze blijven vrienden, maar het was toch even slikken voor Hoogland. Hij dacht dat hij de truc had gevonden om zijn concurrent te kloppen.
Lees ook van Hugo Camps: Vrouwenvoetbal is zakelijke Sarina Wiegman veel dank verschuldigd
Na de verloren finale lag Hoogland kermend van de pijn op de grond. Zijn lichaam stond in brand. Hij ging uitgestrekt op de grond liggen uithijgen. Baanwielrennen is minder populair dan wegwielrennen, maar het is een heftige discipline. In de korte sprint moet alles uit het lichaam worden geperst. De verzuring is totaal, bijna onherstelbaar. Het strekt de Nederlanders tot eer dat ze het bij een ‘propere’ sprint hebben gehouden. Zonder gemene trucs of ordinaire intimidatie. Het was brute kracht tegen brute kracht.
Hassan koningin van de Spelen
De koningin van deze Spelen is Sifan Hassan. Brons en twee keer goud. Goud op de 5.000 en 10.000 meter, brons op de 1.500. Een risicovolle combinatie, maar Sifan loopt met een air alsof ze alles aankan. En zo is het ook. Ze heeft het killersinstinct om te winnen. Na het brons op de 1.500 meter zei ze: ‘Als ik de race had gewonnen, had ik morgen misschien naast het goud op de 10.000 meter gegrepen. Zo is het goed.’
Hassan is een van die atleten die zichzelf kunnen motiveren tot over de grens van hun ambitie. Ze is een sieraad voor Nederland, maar is zelf te trots om onderscheid te maken tussen haar pijnlijke achtergrond en het nieuwe thuisland. Ze kan ongemeen boos zijn, ook op zichzelf. Maar ze heeft dynamiet in de benen. Als ze haar zinnen heeft gezet op een loopnummer, kan ze alles uitschakelen wat haar in de weg staat. Haar gedrevenheid is niet bij te houden.
Gebrekkig Nederlands geeft lading van authenticiteit
Ik vind dat ze schattig Nederlands spreekt, althans een poging daartoe doet. Het geeft haar een lading van authenticiteit en bravoure. De schaamte voorbij. Onafhankelijk in de stijl van de kampioen.
Lees ook van Hugo Camps: De Olympische Spelen zijn de ideale televisiesport
Over drie jaar is Parijs aan de beurt. Het zullen andere Spelen worden. Misschien minder strak georganiseerd dan in Tokio, maar meer Spelen van het volk. In Tokio was het volk afwezig en dat was een dreun voor de atleten. In de kilte van een leeg stadion is het moeilijk om boven jezelf uit te stijgen. Ook daarom zijn er in Tokio zo weinig wereldrecords gebroken.
De olympische verhevenheid is in Tokio niet losgekomen. Als de ambiance ontbreekt, verschilfert ook het ideaal.