Het leek voor Nederland een sportief droomweekend te worden. Maar dat viel tegen, schrijft Hugo Camps.
Hugo Camps schrijft wekelijks een sportcolumn voor weekblad EW. Camps (Molenstede, 1943) schrijft voor EW sinds 1986 en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters.
Er was een droomweekend in de maak. Max Verstappen won autoritair de Grand Prix van Stiermarken en werd nog meer de chouchou van het circus. Luttele uren later verpletterde Mathieu van der Poel het peloton door twee demarrages op de Muur van Bretagne. Nu alleen nog het sluitstuk: Oranje dat wint van de Tsjechen in de achtste finale van het EK. Iedereen was er gerust op: het Nederlands elftal was zoveel beter.
Oranje ging genadeloos het schip in
Dat viel tegen. Het Nederlands elftal ging genadeloos het schip in. Tsjechië speelde als een blok met meer passie. De Nederlandse voorhoedespelers schutterden in snelheid en raffinement. De crisis van Oranje is nog steeds niet bezworen. De teleurstelling is groot. Er werd zelfs hardop gedroomd van de finale.
Oranje had een makkelijke groep en zou naar de volgende ronde walsen, was de algemene verwachting. De Tsjechen waren wel een blok, maar misten souplesse en tactisch inzicht. Vooral de voorhoede werd enge lompigheid toegedicht.
Lees ook: Oranje verviel al snel in een tactische chaos. Het experiment met 3-5-2 was geen succes. Niemand wist nog waar de ander liep. Dan gaat een elftal fysiek ten onder. Voor de nederlaag waren absoluut geen excuses in te roepen. Ook al veranderde het gezicht van analist Rafael van der Vaart in een oorwurm. Rafael was boos. Ook omdat bondscoach Frank de Boer en een aantal sleutelspelers amper konden vermoeden waar het mis was gegaan. Ze waren te verrast.
De Boer faalt keer op keer
De gevolgen kunnen niet uitblijven. Frank de Boer faalt keer op keer als coach. Hij zal een andere weg naar de toekomst moeten zoeken. De spelers mogen ook inbinden met hun pretenties – ze zijn nog ver van wereldtop. Het ontbreekt Oranje duidelijk aan een leider. En die is in de eigen geledingen niet te vinden. Oranje mist al maanden het vuur om boven zichzelf uit te stijgen.
Meer nationale eer valt er te halen met Mathieu van der Poel. Zijn stunt op de Muur van Bretagne is historisch. Tot tweemaal toe demarreerde hij en kwam uiteindelijk solo aan. Een dag eerder ontgoochelde hij op een vergelijkbaar parcours, maar daarvoor revancheerde hij zich dubbel en dik. De tweede etappe van de Tour de France zal historisch blijven.
Na de winst zorgde Mathieu nog voor een emotionele uitbarsting ter attentie van zijn grootvader, de legendarische wielrenner Raymond Poulidor. Het was ook voor intimi een verrassing. Niemand wist dat opa Poulidor zo diep verklonterd zat in het gemoed van Mathieu. Zijn huilbui was echte pijn.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Oranje zal weer op zoek moeten naar een nieuwe coach. Het profiel van de nieuwe man kan niet ver afwijken van dat van zijn voorgangers. Een ijzervreter werkt niet bij het Nederlands elftal. De diversiteit zal moeten worden gerespecteerd of de spelers gaan weer aan een apart tafeltje rijst en aardappelen nuttigen. Zoals in de dagen van Guus Hiddink.
Oranje moet opnieuw beginnen
Uitschakeling op een eindtoernooi betekent een nieuw begin. Er zal een technische staf moeten komen die gezag heeft. Wijnaldum, Blind en Memphis als leider werkt niet. Er moet een mentale omslag komen zoals bij de Rode Duivels, vier jaar geleden. Het nationale team werd de heilige graal. Clubbelangen waren ondergeschikt – te ordinair.
Ik geloof niet dat een andere coach het beter had gedaan dan Frank de Boer. Frank is een andere man geworden als coach: losser, toegankelijker, lacheriger. De donderwolk is uit zijn gezicht verdwenen.
Misschien moet het Nederlands elftal eerst maar eens een project worden. Waar vanuit verschillende kanten naartoe wordt gewerkt. Door trainers, spelers en bestuursleden. Dan zal het ook minder chaotisch voor de dag komen. De spelers moeten een ontwenningskuur volgen tegen klaverjassen. Oranje is nu te zeer een leeg begrip dat om de zoveel tijd voor een paar dagen even wordt opgepompt.
Het is geen constante prioriteit. Sport is totaliteit en dat was Oranje de laatste jaren te weinig. Bestuurders en spelers waren te mild voor elkaar.