Wahib, Aboutaleb en Ollongren door een hoofdzonde verbonden: Hoogmoed

Wat hebben Ahmed Aboutaleb, Kajsa Ollongren en Bilal Wahib gemeen? Ogenschijnlijk niets, schrijft Philip van Tijn, maar toch worden ze door iets essentieels verbonden: een hoofdzonde. Hoogmoed.

Aan het eind van de zesde eeuw vaardigde paus Gregorius I zijn Zeven Hoofdzonden uit en strak bovenaan stond vanaf het begin Superbia, ofwel hoogmoed, hovaardigheid. En inderdaad heeft deze zonde in de wereldgeschiedenis voor heel wat meer ellende gezorgd dan Gulzigheid of Onkuisheid.

Laten we de drie zondaars toetsen.

Ach, Bilal Wahib is ‘enorm aangeslagen’

Bilal Wahib is een kind van deze tijd. Een over het paard getild 22-jarig zondagskind, als je dat over hem mag zeggen. Hij wordt vermeld als ‘acteur, zanger en rapper’ en natuurlijk is hij ook nog ‘influencer’. Maar voor de ouderen onder ons (iedereen boven de 17) zijn dat weinig doeltreffende omschrijvingen. Als acteur is hij geen Pierre Bokma, maar een zoveelsterangsacteur die zichzelf speelt in de serie Mocro Maffia (het castingbureau mag dus trots zijn op deze casting!). Als zanger is hij vooral idool van hysterische meisjes van 12-14. En kennelijk dus ook van jongetjes van 11 of 12.

Bilal is dus een eigentijds fenomeen, net als die niet al te snuggere Famke Louise. Zij zijn beroemd omdat ze beroemd zijn, niet omdat ze het buskruit hebben uitgevonden (Famke Louise: ‘Ik heb respect voor corona’). En vooral voor de meute on- en halfvolwassenen. Zo ook Bilal Wahib, die zonder dat ik het wist wereldberoemd in Nederland was.

En denk niet dat het door dat piemelmoment wezenlijk is veranderd; radiozenders doen nu heel vroom, maar over een paar maanden wordt hij weer gedraaid en zijn fans staan voor een deel nog steeds achter hem. Maar het 22-jarige onvolwassen ventje heeft wel een oplawaai gehad. Ook al heeft hij er weinig van geleerd, getuige zijn  zogenaamde excuus via zijn advocaat: ‘Bilal is enorm aangeslagen, ook omdat hij alles ziet instorten.’ Geen woord over de gevolgen voor het 11- of 12-jarig slachtoffer, alleen over die voor zijn eigen portemonnee.

Aboutaleb zei voor het eerst het omgekeerde van wat hij bedoelde

Voor Ahmed Aboutaleb heb ik jarenlang een diepe bewondering gehad. Tot zijn vijftiende in het Rifgebergte, in een analfabetenomgeving met het Berbers als voertaal, dan naar Nederland en 33 jaar later burgemeester van de tweede stad van het land, na al een paar jaar staatssecretaris te zijn geweest. Een even intelligente als ambitieuze man, die al zijn functies (ik noemde alleen de belangrijkste) ogenschijnlijk foutloos heeft vervuld. Bovendien volgens kenners een eminent bewaker van zijn eigen imago. Nog maar een paar maanden geleden zonder noemenswaardige tegenstem voor de vierde keer tot burgemeester van Rotterdam verkozen en daarna benoemd, en volgens menigeen had hij maar hoeven kikken om de leider van de PvdA te worden.

Maar ook voor hem schijnt niet altijd de zon. Onlangs deed hij, in het kader van de avondklok, een curieuze uitspraak. Met de zomertijd én de ramadan op komst was hij bang dat de één miljoen moslims in ons land moeite zouden hebben met de avondklok. Hoe moeilijk de christenen het hadden met Kerstmis en binnenkort Pasen en de joden met Pesach en dan ook nog binnenkort Koningsdag en 4/5 mei – allemaal gebeurtenissen waarbij mensen heel graag bij elkaar komen – bleef ongenoemd. Bovendien duren die maar kort, anders dan de volle maand die de ramadan neemt.