In zijn Boekenweekessay geeft Özcan Akyol de schrijverswereld ervan langs, omdat die incestueus, navelstaarderig en elitair zou zijn. Gerry van der List vraagt zich af waarom Akyol ‘Miep uit Meppel’ wil vermaken met het knippen van BN’ers op televisie, in plaats van een meeslepende en belangwekkende roman voor alle lagen van de bevolking te schrijven.
Journalisten zijn soms een opmerkelijk volgzaam volkje. Zo bestaat er een commerciële stichting, CPNB, die reclame moet maken voor boeken en daarvoor een speciale week in het leven heeft geroepen met een eigen thema. En zie: zowat alle media besteden ruimschoots aandacht aan het vrij willekeurig gekozen onderwerp. Daarom lezen we nu allemaal artikelen over ‘rebellen en dwarsdenkers’.
Elsevier Weekblad-redacteur Gerry van der List zit graag en vaak voor de tv. Wekelijks doet hij verslag van zijn kijkervaringen.
De boekenpropagandastichting heft ook jaarlijks een schrijver op het schild die een – meestal teleurstellend – Boekenweekgeschenk mag schrijven en overal komt opdraven. De bedeesde Annejet van der Zijl doet het dit jaar gelukkig vrij rustig aan, waardoor er meer ruimte is voor de auteur van het Boekenweekessay
(€ 3,75). Özcan Akyol grijpt deze kans met beide handen aan.
Getapte jongen Akyol doet het goed in talkshows
Het had natuurlijk erger gekund. Televisiekijkers herinneren zich nog met enige huiver dat Kader Abdolah de auteur van het Boekenweekgeschenk was en deze ernstig besnorde Pers met zijn enorme eigendunk en zijn kromme Nederlandse zinnen niet van de buis viel te slaan. Akyol daarentegen is een vlotte, slimme, mediagenieke babbelaar en dus een graag geziene talkshowgast. Dat zijn romandebuut Eus veel aandacht kreeg, heeft te maken met zijn gehaaide optredens in de media.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Maar het stoort de getapte jongen Akyol dat hij daardoor weleens een televisieschrijver is genoemd. En het ergert hem eveneens dat de vlotte lectuur waar hij zelf dol op is, niet de hemel in wordt geprezen door recensenten. Hij kijkt neer op de ‘schrijvertjes’ van zijn generatie die naar hun eigen navel staren, en elkaar bewieroken en prijzen toekennen in een incestueus grachtengordelwereldje. Daar zit ‘Miep uit Meppel’ niet op te wachten, schrijft Özcan uit Deventer in Generaal zonder leger.
Lees dit interview terug met Özcan Akyol: ‘In Turkije is alles politiek’
De klachten over een gebrek aan straatrumoer in de vaderlandse literatuur en een elitaire smaak van critici zijn natuurlijk al heel oud. De bewering dat de ontlezing onder de jeugd terug te voeren valt op de saaiheid van moderne romans en tv-programma’s als – wijlen – VPRO Boeken (een ‘k..programma’, zei Akyol op de buis, om zijn ongenuanceerde boodschap nog eens kracht bij te zetten met schuttingtaal), doet dan ook nogal dwaas aan. De kinderen van Meppelse Miep zitten op hun tablet en smartphone te turen, ongeacht de aard van het letterkundige aanbod.
De schrijver knipt nu netjes zijn werkgever Jan Slagter
Je vraagt je af waarom Akyol dan zelf niet het goede voorbeeld geeft en een meeslepende, maatschappelijk relevante roman schrijft voor alle lagen van de bevolking. Misschien heeft hij ingezien dat hij daarvoor zelf het talent mist. Generaal zonder leger heeft nu ook bepaald niet het stilistische niveau van een Mandarijnen op zwavelzuur van W.F. Hermans, om maar eens een voorbeeld van polemische klasse uit de goede oude tijd te noemen.
Lees ook de blog van Roelof Bouwman over de Boekenweek 2020: een macaber feest
Akyol steekt zijn tijd liever in vermaak als De geknipte gast waarin hij netjes BN’ers als Loretta Schrijver, Merel Westrik en Jan Slagter (de baas van Omroep MAX die Sterren op het doek, ook al met Akyol, uitzendt; hoe incestueus wil je het hebben?) een knipbeurt geeft. De rebelse, door het ‘zenuwzwak kliekje’ van literaire recensenten ondergewaardeerde schrijver heeft zijn bestemming gevonden in het behagen van Miep uit Meppel via de televisie.