Eng, die groene jihadisten zoals Diederik Samsom

Wil de Green Deal kans van slagen hebben? Dan is het zaak om het geheel niet teveel te verpakken in de grootse eindtijdretoriek van de kleine klasse klimaatalarmisten, zoals Diederik Samsom, schrijft Constanteyn Roelofs.

Het is de grote ziekte van deze tijd, op links. Morele en culturele problemen worden opgevat als technische zaken. Abortus is een medische ingreep voor het basispakket. Prostitutie wordt ‘sekswerk’ dat voornamelijk in arbo- en belastingtermen moet worden begrepen. En migratie is een kwestie van eenheden arbeid die alle vrijheid moeten hebben om ongereguleerd in uw achtertuin te komen werken aan de vergrijzing.

Technische problemen worden daarentegen opgevat als morele problemen. Het energievraagstuk, groener vervoer of de uitdagingen van een stijgende zeespiegel worden zo geframed alsof de wereld vergaat en de ijsbeertjes massaal sterven door de erfzonde die wij als consumerende aapjes over onszelf hebben afgeroepen toen de eerste mens ontdekte dat je warmte en licht kan maken door een stuk rots in de fik te zetten.

Een grappig voorbeeld van deze opvatting van klimaatbeleid als religieus beleden overtuigingspolitiek is het stuk over Diederik Samsom in de Volkskrant van woensdag 4 maart, waarin zijn Europese ‘Green Deal’ wordt gepresenteerd.

Het gaat totaal niet over de technische invulling van het plan, maar alleen over de Baghwan-achtige energie die er in Brussel voor de vergroening is opgeroepen. Over hoe het bureaucratische Brusselse beest onder leiding van ongekozen functionarissen en profetische randfiguren in de ban van groen moet geraken. Brussel moest kennelijk wel even wennen aan, zoals de krant het omschrijft, ‘groene jihadi’.

PvdA-losers gaan nu over Green Deal

Eng wel, die groene jihadisten. Zo’n type heeft een voormalig columnist van Elsevier Weekblad het leven gekost, bijvoorbeeld. Het komt ook niet bijzonder vertrouwenwekkend over dat twee losers uit de slechtste periode van de PvdA nu een bestuurslaag hoger wél alle groene kruistochten kunnen doordrukken die op nationaal niveau de kiezers massaal afschrikten.

Het probleem is natuurlijk dat de meeste mensen helemaal niet geneigd zijn tot ecoreligieus fundamentalisme. Maar dat zij die hun hele leven in dienst stellen van een bepaalde zaak, dat natuurlijk wel zijn. Activisme en fanatisme zijn een uitkomst van een geobsedeerd karakter. Een liefdeloze jeugd of iets dergelijks, niet de normale staat van zijn van een gezonde burger.

Het is maar goed dat niet iedereen in de middle class death cult van de klimaatalarmisten zit. Maar het is wel opvallend dat het onder de kleine bourgeoisie van de media en de academische wereld zo gewoon is.

Niemand is tegen een lagere energierekening

Toch is de burger helemaal niet afkerig van groene maatregelen. Iedereen wil minder geld kwijt zijn aan energie. Niemand heeft bezwaar tegen schonere lucht of tegen meer vrolijke beestjes in het landschap. En er is geen mens die boos is op Brussel dat de energierekening lager uitvalt door zuiniger gloeilampen. Alleen: bij een gezonde burgerbevolking komt dat voort uit de kleine deugdethiek van zuinigheid en reinheid. Niet uit de grotere theologie van bizarre eindtijdfantasieën en reddertjescomplexen aangaande een abstract begrip van ‘de natuur’.

Wil de Green Deal kans van slagen hebben, dan is het zaak om het geheel niet teveel te verpakken in de grootse eindtijdretoriek van de kleine klasse klimaatalarmisten, maar in de taal van de kleine burgerlijke vooruitgang, die een gezonder, gemakkelijker en deugdzamer leven belooft.

Slimmere gloeilampen, betere windmolens en minder peut verstokende auto’s moeten gewoon weer het gezicht van de technische vooruitgang worden. En geen religieuze totems van een kleine groep fanatiekelingen. Helaas verpest een kleine groep jihadisten het altijd weer voor de rest.