Publicist en communicatieadviseur Onno Aerden geeft wekelijks ongevraagd advies aan iemand in het nieuws. Deze week aan de gewezen staatssecretaris Menno Snel: was aangebleven, nederig, om met deskundigen problemen bij de Belastingdienst op te lossen. Niet alleen beter voor de slachtoffers van de toeslagenaffaire, maar voor het hele land.
Toch afgetreden. Waarom dan nu wel, en op 4 december niet?
Op de keper beschouwd bent u inmiddels vooral het slachtoffer geworden van uw eigen onachtzaamheid. Dat er na eindeloos dralen, zwartgelakte dossiers bij de door de toeslagenaffaire getroffen families terechtkwamen, is om te huilen. Field day op internet, honende commentaren in kranten, bij omroepen, voer voor nijvere Kamerleden als CDA’er Pieter Omtzigt die zich, met journalistieke hulp, hadden vastgebeten in de zaak.
Onno Aerden
Publicist en communicatieadviseur Onno Aerden geeft wekelijks ongevraagd communicatie-advies aan iemand (m/v) die de publiciteit haalde.
Maar dat u maandenlang de kwestie rond onterechte verdachtmakingen van doodgewone burgers en het onterecht inhouden van kinderopvangtoeslagen publicitair ‘klein’ probeerde te houden, was natuurlijk al erg. Excuses op excuses, terwijl de inktvlek zich uitbreidde: slecht verhaal. En dan zeggen, in juni al: ‘Het ongemak en onrecht kan ik niet ongedaan maken‘ – een nog slechter verhaal.
Rotte organisatie
Maar wat óók klopt: u moest vechten tegen de organisatie die u eigenlijk zou moeten leiden, een club die kennelijk zo rot is als een mispel. Een al jaren onwaarschijnlijk slecht geleide organisatie, die door de eerder verantwoordelijke bewindslieden Weekers en Wiebes nog verder is uitgehold – Wiebes tekende voor de schandelijk royale vertrekregeling, die tot een massale brain drain leidde.
Dat maakt, in combinatie met uw door vriend en vijand gelauwerde successen – afgelopen dinsdag nog loodste u het Belastingplan van het kabinet vrijwel probleemloos door de senaat – uw vertrek zowel logisch als zuur. Vooral ook omdat het probleem, zoals het FD vlijmscherp aangaf, door uw vertrek eerder groter dan kleiner is geworden.
Een vertrek redt het beleid niet
Lees het commentaar van Eric Vrijsen: Goed dat Snel opstapt, maar eerst debatteren was beter geweest
Deze week kwam een van de weeffouten van onze parlementaire democratie aan de oppervlakte. Ministers en staatssecretarissen zijn verantwoordelijk voor hun beleidsterreinen, ook voor besluiten die door voorgangers zijn genomen. En bij ontluisterende gevolgen van dat beleid kunnen zij ontslag nemen – of door de Kamer naar huis worden gestuurd.
Maar een vertrek van de hoogst verantwoordelijke maakt het beleid niet ineens ‘beter’ – en dat blijkt deze week op schrijnende wijze.
Bestuurlijke ondercuratelestelling
Zou het niet mogelijk moeten zijn dat het parlement juist bij diens falen de verantwoordelijke nog eens extra aanzet tot verbetering? Via een soort bestuurlijke ondercuratelestelling? Een clubje deskundigen rond de geplaagde bewindspersoon, die even niks meer roept in de media maar keihard aan het werk gaat?
Het was een goede zet geweest, denk ik.
Stelt u zich voor. U had aangekondigd dat u uw verantwoordelijkheid voor dit ondankbare werk niet zou staken, maar juist zou intensiveren: in zo’n crisisteam. Uitzonderlijk? Dat moet dan maar. Het is een uitzonderlijke kwestie, het opschonen van de haperende dienst die toevallig de motor is achter alle staatsuitgaven.
Uw woorden zou u strijdvaardig kiezen maar ook empathisch, nederig zelfs. Dat zou passen bij alle mede door u veroorzaakte ellende – die echt moet worden opgelost.
Helaas is het voor zo’n dappere stap te laat.