De klassieker is dood, constateert Hugo Camps. Feyenoord kan niet meer mee met Ajax. De Rotterdamse club heeft niet één briljantje meer in eigen rangen. Ook geen strijder op leven en dood. Van het ooit zo geroemde arbeidsethos blijven alleen een paar scherven over. Moed en eer zijn verbrijzeld tot het grote niets. Voor een beetje waardige tegenstander moet Ajax stilaan uitwijken naar de Bundesliga, een onmogelijke zielsverhuizing gezien het historische verleden.
De blamage ging meteen over in kretologie. ‘Stam Out!’ Of nog erger: ‘Japie rot op!’ Bij thuiskomst werden de spelers opgewacht door de ultra’s. De ME moest chargeren. Voetbal een feest? Zeg mij waar en wanneer? De Kuip is een kerker geworden, waar burgers met een optimistisch levensideaal zich liever niet laten zien. Er zijn gezelliger obsceniteiten dan Feyenoord.
Hugo Camps
schrijft wekelijks een sportcolumn voor Elsevier Weekblad. Camps (Molenstede, 1943). Schrijft sinds 1986 voor Elsevier Weekblad en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters. Tot eind september had hij bovendien een wekelijkse sportcolumn in NRC Handelsblad.
Betonrot in Feyenoords kleedkamer
Jaap Stam zat er gisteren in de Johan Cruijff Arena bij als een geslagen hond. En er lag al zo veel tristesse in dat smalle koppie. Denken dat een andere coach het beter zou doen, is zelfbedrog. Het betonrot is doorgedrongen tot de kleedkamer. Er valt niets meer te restaureren aan spelers die zich aanmelden als ambassadeurs van een voltooid leven. Feyenoord is sportief, structureel en financieel passé. Misschien zou een knotsgekke sjeik nog enige verluchting kunnen brengen, maar waar blijf je dan met de mooiste mantra van de eredivisie ‘Hand in hand kameraden?’ Dan is de uitverkoop definitief.
Winnen is in Amsterdam een automatisme geworden, terwijl Feyenoord staat te knoeien tegen Sparta, Heracles en FC Utrecht. Tegen de Young Boys uit het Zwitserse Bern ging het ook mis. Dan hebben we het dus over Volendam.
Misschien wordt nu Dirk Kuijt opgeroepen als redder in nood. Doe het niet. Populisten zijn zelden geschikt om leven te brengen in een lijk. Ze schrikken zich een ongeluk bij het knarsen van de wielen van de lijkwagen.
Haka als cultureel erfgoed
Een strijddans met Lee Towers aan de vleugel kan Feyenoord ook niet meer redden. De Haka is het afgelopen weekeinde roemloos gesneuveld op het veld van eer in Japan. De All Blacks verloren op het wereldkampioenschap rugby van Engeland. Het was de eerste verliespartij van Nieuw-Zeeland in twaalf jaar. Een onwaarschijnlijke afknapper die niemand had verwacht. Het Nieuw-Zeelandse rugby is sinds jaar en dag onsterfelijk.
Lees ook: Feyenoord is ziek, doodziek
De Haka is over de hele wereld ingevoerd als ritueel in feesttenten van CEO’s en bedrijven. Het is cultureel erfgoed, De finale wordt nu zaterdag gespeeld tussen Engeland en de Springbokken van Zuid-Afrika. Rugby is een nobele sport. Bij mijn weten heeft de ME nooit moeten uitrukken na een wedstrijd. Je zou denken dat rugby uitgevonden is voor Nederlanders, met die lichamen als have boomstammen, maar nee, het leeft niet langs de Noordzee. Alleen het zuiden van Frankrijk kan wedijveren met het Anglicaanse monopolie. Onze sportnatie is er een voor juffertjes.
BeNeLiga is een kapitalistische uitwas
Ineens steekt de idiotie van een BeNeliga weer de kop op. Bij de KNVB in Zeist broeden staatsverlaters groot-Dietse plannen uit voor een voetbaldivisie met de Belgen. Ze staan ten dienste van een paar grote clubs, de middenmoot van de eredivisie wordt van dit snode plan nog armer. Eigenlijk is alleen Ajax een aantrekkelijke affiche voor Vlaamse en Waalse provincialen. Utrecht, Heerenveen en Sparta spreken helemaal niet tot de verbeelding. En welke Nederlandse club wil een halve dag rijden voor een wedstrijd in de grauwe Borinage van Charleroi? Is er in Nederland een mens die weet waar Zulte Waregem ligt?
De BeNeliga is een kapitalistische uitwas die de tweedeling tussen arm en rijk in het voetbal nog versterkt. Er deugt helemaal niets van. Misschien dat Feyenoord-Antwerp als havensteden voor wat animositeit kan zorgen, maar veel honing weekt ook deze wedstrijd niet los. Overigens zijn de voorstanders van binnengrenzen in Europa in het offensief. Het spijt me oprecht, maar in Wuustwezel loopt een dikke grens. Zelfs het zieke Anderlecht draagt niet meer tot Zeeland, laat staan tot de Randstad, Voetbal floreert bij opgeklopte vijandschap. Die is er tussen Twente en Heracles, maar allang niet meer tussen Feyenoord en Club Brugge. Nederlanders moeten taart eten in het Venetië van het Noorden. Niet gaan harken, schoffelen en tackelen, dat is voor thuis.