Het was het weekeinde van de boosheid, zag Hugo Camps. Sifan Hassan was boos omdat haar twee wereldtitels in Doha besmuikt werden gelinkt aan haar samenwerking met de ontmaskerde coach Alberto Salazar. En bij Feyenoord is iedereen boos.
De halve goeroe werd vier jaar geschorst wegens diverse dopingpraktijken. Hassan zweerde bij God en de duivel dat ze heel haar atletiekleven schoon heeft gelopen. Toch voelde ze de gratuite verdachtmakingen van collega’s als een roestvlek op de wereldtitels van de 1.500 en 10.000 meter. Niet eerder waren haar emotionele uitbarstingen zo ongetemd.
Hugo Camps schrijft wekelijks een sportcolumn voor Elsevier Weekblad. Camps (Molenstede, 1943). Schrijft sinds 1986 voor Elsevier Weekblad en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters. Tot eind september had hij bovendien een wekelijkse sportcolumn in NRC Handelsblad.
Ik kan er me iets bij voorstellen. Je begint vanuit asielachterstand aan een sportcarrière. Je wordt de primus inter pares en dan duikt daar ineens par personne interposée het dopingspook op. Alsof het de controversiële coach Alberto Salazar zelf was die de wedstrijden had gelopen. Iemand die met horten en stoten bezig is zich een nieuwe identiteit te boetseren, voelt zich daarbij koud gepakt. De tranen van Hassan op de BBC kwamen van heel diep. Opvallend was dat de Nederlandse antidopingautoriteit geen hand uitstak om Sifan bij te staan. Ze mocht alleen opbranden in haar woede. Gleufhoeden van de dopingcontroles zijn er voor zichzelf, niet voor de atleten. Zich optuigen tot een staat in de staat is hun perverse genot. Ze flaneren als gevoelloze infrawezens van de sportindustrie.
Dat was wel anders met Yvonne van Gennip
Sifan Hassan kreeg van het Nederlandse volk niet de acclamatie die ze verdiende. Haar huidskleur staat het complete samenvallen in de weg. Ik herinner me nog de tijd dat Yvonne van Gennip in Calgary goud pakte. Heel Haarlem liep uit en de kroonprins was er ook bij. Yvonne was de nieuwe koningin van de eenzame levensvoltooiing. Ze is er niet echt gelukkig van geworden, maar ze heeft uiteindelijk de eer gekregen die ze verdiende. Ze was op slag van iedereen, ook nog met een erotisch profiel zowaar.
Meer dan boos zijn ze bij Feyenoord. De blamage tegen Fortuna Sittard (4-2) hakte er diep in. Na de schitterende wedstrijd tegen FC Porto voor de Europa League was Feyenoord terug bij af. Eerst Twente opvreten en daarna Porto inblikken, het legioen voelde de kriebels van hoop. Want Feyenoord had tot dan toe een wisselvallig seizoen gespeeld. Maar FC Porto verslaan, was een chef d’oeuvre voor de geschiedenis. Het had de geur van een wederopstanding.
Na een glansprestatie volgt kreupelhoutvoetbal
Feyenoord is kampioen vallen en opstaan en slaagt er niet in deze vicieuze cirkel te doorbreken. Na een glansprestatie volgt kreupelhoutvoetbal. Het is al jaren zo, vandaar dat de concurrentie met Ajax en PSV altijd eindigt in fake.
Lees ook deze lofzang van Hugo Camps over Frenkie de Jong: De ontwrichtende kracht van Frenkie
Iedereen loopt boos rond in De Kuip. Het legioen, de surrogaatdirectie, spelers en technische staf. De boosheid van coach Jaap Stam bereikt de genadeloosheid van een vlammenwerper. Jaap staat de hele wedstrijd langs de lijn te briesen en te tieren. Er kan geen goed woord af, ook niet voor Steven Berghuis die bij vlagen laat zien dat hij een balletje kan trappen. Bij Feyenoord ontbreekt elke vorm van continuïteit.
Om heel eerlijk te zijn: De Kuip is een bordeel. Ik begrijp de withete boosheid van Jaap Stam. Hij is als speler altijd een vechter, een winnaar geweest. En nu zit hij met een selectie opgescheept die zich door het godvergeten Fortuna Sittard laat vernederen. De vraag is alleen of de donderwolk Stam ook efficiënt is. Niet dat de spelers een aai over de bol verdienen, maar ze hebben het wel nodig. Het Rinus Israël-gehalte van deze selectie heeft de rectale kracht van een puddingbroodje.
Feyenoord is ziek, doodziek. Het is wachten op een windhoos die de hele club omver blaast. De Titanic mag ook komen.