Er is groeiende scepsis over het nut van de G7, ondanks de redelijke geslaagde top afgelopen weekeinde in Biarritz. Maar deze democratisch gekozen wereldleiders vertegenwoordigen wel de grote liberale mogendheden van deze wereld, schrijft Bram Boxhoorn.
De Franse president Emmanuel Macron zal maandagavond met een zucht van verlichting de deur achter zich hebben dichtgetrokken. De top van de Groep van Zeven grootste geïndustrialiseerde liberale democratieën (G7) eindigde namelijk in redelijke harmonie. Dit in tegenstelling tot de vorige bijeenkomst in Canada. Daar ontstond onenigheid tussen de Amerikaanse president Donald Trump en de Canadese premier Justin Trudeau, zodat de top in Quebec eindigde zonder een gezamenlijk slotcommuniqué.
Bram Boxhoorn
Bram Boxhoorn is historicus en directeur van de Atlantische Commissie. Hij is tevens gastdocent bij Webster University, Leiden. Boxhoorn schrijft wekelijks een blog voor Elsevier Weekblad over buitenlandse politieke kwesties.
Macron was deze keer zo slim om als gastheer überhaupt geen slotcommuniqué voor te stellen: kon er tenminste ook geen gedonder over ontstaan.
Op het randje van een nucleaire confrontatie
De initiatiefnemer van de informele bijeenkomsten van de G6 in 1975 ( later G7) was een voorganger van Macron, de Franse president Valéry Giscard d’Estaing. Het was het decennium van de oliecrises (1973 en 1979) en grote spanningen in het Midden-Oosten. De Jom Kipoer-oorlog van 1973 bracht de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie zelfs op het randje van een nucleaire confrontatie. Het doel van de toppen was om in kleine kring politiek-economische zaken te bespreken en indien nodig samen op te treden.
Laden…
Word abonnee en lees direct verder
Al vanaf €15 per maand leest u onbeperkt alle edities en artikelen van EW. Bekijk onze abonnementen.
Bent u al abonnee en hebt u al een account? log dan hier in
Verder lezen?
U bent momenteel niet ingelogd of u hebt geen geldig abonnement.
Wilt u onbeperkt alle artikelen en edities van EW blijven lezen?