Hoogmoed VVD voorspelt diepe, diepe val

Al ruim een week praat Nederland over weinig anders dan over de uitspraken van Stef Blok (VVD). Het is komkommertijd en het publieke debat ligt erbij als de natuur na weken van droogte. Een vonkje is genoeg voor een langdurig kruipvuur, waaraan de vakantie vierende coalitiepartijen weinig bluswater willen verspillen.

Op zich kan ik een duit in het zakje doen door te zeggen dat het problematisch is dat een minister van Buitenlandse Zaken bevriende landen schoffeert. Of dat zijn claim over ‘multi-etnische’ samenlevingen wel een stevige onderbouwing behoeft. En hoe zijn Bloks ‘prikkelende’ uitspraken te rijmen met het beleid van het kabinet, dat ‘spreekt met één mond’?

Jeuk in de schaamstreek als VVD in het nieuws is

Maar de zomerse loomte neemt genadeloos bezit van mijn vingers bij de gedachte dat ik als honderdste columnist deze week een plasje zou moeten doen over de uitgemolken affairette. ‘Laat maar even,’ lispelt de zon van achter de vitrage.

Toch laat het me niet los. Al langere tijd bemerk ik een jeukerig gevoel in de onderbuik, dat telkens opspeelt als de VVD weer in het nieuws is. Om en nabij de schaamstreek gaat het dan ongenadig kriebelen. En hoewel Stef Blok wel de laatste is van wie redelijkerwijs verwacht kan worden dat hij enige beroering brengt in dit anatomische gebied, speelt de kwaal juist deze week weer op als een jichtknobbel bij naderend onweer.