Laten we maar ’66’ zeggen, die ‘D’ moet je verdienen

Het is de electorale slinger van de democratische klok. Politieke partijen boeken bij toerbeurt succes, om daarna weer terug te vallen of zelfs ten onder te gaan.

In de jaren negentig zakte het machtige CDA terug, daarna raakte de PvdA in een vrije val, nu is buitenbeentje VVD al een tijdje de grootste partij van het land en ook scoren de oud-communisten van GroenLinks goed. PVV en D66 maken er, elk op hun eigen manier, een potje van, als we de peilingen mogen geloven.

Dat de PVV vroeg of laat in problemen komt, is logisch. Geert Wilders heeft zijn partij steeds zodanig in eigen hand willen houden, dat er nauwelijks uitbouw en consolidatie kon zijn. Dat betekent dat als Wilders nu niest, de hele partij verkouden is. Daarmee is trouwens niet gezegd dat de PVV, de één-na-grootste partij in de Tweede Kamer, binnenkort verdwijnt – maar wel kan zo’n val erg hard gaan omdat er geen interne remmechanismen zijn.

Vooral fascinerend wat er bij D66 aan de hand is

Vooral wat er bij D66 aan de hand is blijft fascineren. Hoewel het altijd al een wat elitaire partij was – gedomineerd door het slag hoogopgeleide en overwegend probleemloze, jongere Randstedelingen dat je tegenwoordig bij GroenLinks ziet rondlopen – was D66ij wel de partij van het ‘redelijke alternatief’. En tegelijk de club die ooit met veel bombast de democratie kwam vernieuwen en het bestaande bestel wilde ‘opblazen’. (Zoiets mogen nieuwkomers in de politiek nu ab-so-luut niet meer zeggen, van die vergrijzende D66’ers.)