Het afgelopen jaar woedde een felle en bij vlagen niet helemaal zindelijke strijd om de hoogste positie in de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), van de Verenigde Naties. Veel aandacht kreeg die niet. Totdat de kersverse directeur-generaal anderhalve week geleden een nieuwe ‘ambassadeur’ benoemde, de 92-jarige Robert Mugabe, dictator van Zimbabwe.
Zes kandidaten streden om de functie van directeur-generaal van de WHO. Vier Europeanen, een Aziaat en een Afrikaan. Het was weer tijd voor een westerse kandidaat, want in principe is het zo’n om-en-om functie en de scheidende directeur-generaal was Margaret Chang, een Hong Kong-Chinese die deze functie bijna elf jaar had bezet.
Maar het liep anders. De Britse kandidaat en gedoodverfde winnaar, de internationaal gelauwerde dr. David Nabarro, legde het als laatste overgebleven kandidaat af tegen de Ethiopiër dr. Tedros Adhanom Ghebreyesus, sinds vier jaar minister van Buitenlandse Zaken van zijn land, de Halbe Zijlstra van Ethiopië dus. Kongsies van ontwikkelingslanden, afkeer van het Westen en de macht van het getal bepaalden de uitslag.
Mugabe, een gewelddadige potentaat
Deze langdurige verkiezingsstrijd en vreemde keuze kreeg in onze media niet al te veel aandacht. Dat veranderde toen anderhalve week geleden de directeur-generaal een nieuwe ‘ambassadeur’ benoemde, de 92-jarige Robert Mugabe, sinds 1987 president van zijn land Zimbabwe, ooit democratisch gekozen, maar daarna van kwaad tot erger vervallen en al sinds vele jaren een machtswellustige en gewelddadige potentaat. De bedoeling was dat Mugabe zich intensief zou gaan bezig houden met de gezondheidszorg in zijn land, vooral met niet-overdraagbare ziektes als kanker en diabetes.
Dat deze ‘ambassadeur’ de gezondheidszorg in zijn land tot de grond had afgebroken was dr. Tedros Adhanom niet bekend of het kon hem niets schelen. Mugabe heeft trouwens alles in zijn land afgebroken, behalve zijn bankrekeningen en die van zijn vrienden en vertrouwelingen. Niet echt gehinderd door het beschaafde deel van de wereld, laat staan door de vele overige landen. Toen gebeurde er iets vrijwel ongekend. Er klonken alom felle protesten. De waakhond van de Verenigde Naties, UN Watch reageerde: ‘De regering van Mugabe heeft mensenrechtenactivisten gevangen gezet, de democratie om zeep geholpen en de gezondheidszorg te gronde gericht.’
De belangrijkste oppositiepartij in Zimbabwe, de MDC, beperkte zich vorstelijk tot het commentaar ‘Belachelijk! Een belediging’. Als reactie op de motivering van de directeur-generaal van de WHO: ‘Gezondheidszorg is een speerpunt van Mugabe’s beleid’ werd er op gewezen dat Mugabe zich aan zijn vele kwalen (seniel schijnt hij inmiddels ook te zijn) altijd in het buitenland laat behandelen. Door de felle protesten, uit verschillende hoeken, kon dr. Tedros Adhanom niet anders dan de benoeming intrekken. Bij mijn weten alleen als kennisgeving, zonder een woord van excuus voor deze enormiteit.
UNESO neemt anti-Israël-beslissingen
Het begint een trend te worden. De UNESCO (vrijwel geheel betaald door het Westen) neemt aan de lopende band beslissingen die tegen Israël zijn gericht en de Mensenrechtenraad van de VN heeft in 2015 Faisal bin Hassan Trad uit Saudi-Arabië tot hoogste baas benoemd. De eerder genoemde UN Watch reageerde toen met de prachtige tekst: ‘Het is schandalig dat de VN een vertegenwoordiger van een land kiest dat dit jaar al meer mensen heeft onthoofd dan de terreurgroep IS.’
De Amerikaanse president Donald Trump heeft groot gelijk. Moslimlanden gebruiken VN-organisatie UNESCO inderdaad als politiek wapen tegen Israël, schrijft Robbert de Witt >
Schandalig maar niet verrassend. In de Mensenrechtenraad zitten kampioenen van het recht als China, Rusland, Qatar en Venezuela. Nog niet zo lang geleden heeft de Amerikaanse ambassadeur bij de VN, Nikki Haley, deze dubieuze club de wacht aangezegd. Mooi, maar een gecoördineerde actie van het fatsoenlijke deel van de wereld tegen de uitwassen binnen de Verenigde Naties – voor heel andere doelen en idealen opgericht- wordt langzamerhand wel tijd. Een beetje masochisme mag, maar we hoeven ons niet aan de lopende band te laten piepelen.