Waarheid en tirannie gaan niet samen. Het tirannieke regime van de ayatollahs in Teheran is gehuld in vele mysteriën. De aanslagen in Teheran zijn niet zomaar te verklaren.
In Teheran werden twee aanslagen gepleegd in naam van Islamitische Staat (IS). De ene islamitische staat (IS) valt de andere islamitische staat – de Iraanse staat – aan. Ironischer dan dit kan het echt niet. Het was het Iraanse regime zelf dat in de jaren tachtig van de vorige eeuw (zelfmoord)aanslagen in de islamitische wereld introduceerde. We moeten nooit vergeten dat het Iraanse regime een martelarenregime is: een regime gefundeerd in martelaarschap!
Met bomvesten, handgranaten en Kalasjnikovs vielen zes mannen twee doelen in Teheran aan. Een groep van vier gewapende mannen bestormde het parlement. Via de bezoekersingang gingen ze naar de vierde verdieping, waar de kantoren van een aantal Iraanse Kamerleden zijn gevestigd. Daar blies een dader zich op. De drie anderen komen in een vuurgevecht om het leven. Wel maken ze ter plekke een kort filmpje dat ze verzenden naar het twitteraccount van IS: Amaq.
[tweet_box design=”box_04″ float=”right” width=”40%”]De ironie: de ene islamitische terreurstaat valt de andere aan[/tweet_box]
Strenge controle door regime
Twee aanslagplegers vielen het mausoleum van imam Khomeini aan, de oprichter van de islamitische republiek. Twee dagen eerder werd daar voor de achtentwintigste keer het overlijden van Khomeini herdacht. De daders werden al buiten het gebouw gedood. Ook hier blies een van de daders zich op. Deze feiten zijn moeilijk verklaarbaar.
Als deze feiten waar zijn, dan zijn de IS-leden in staat om tot het hart van het islamitische regime, namelijk het parlement van Iran, door te dringen. Bovendien heeft IS daarmee bewezen om zonder al te veel moeite in Teheran te kunnen opereren. Dit is al een opzienbarend feit. Iran wordt streng gecontroleerd door talloze inlichtingendiensten van het regime, onder meer de Revolutionaire Garde en de Basij-militie.
Geregisseerde speelfilm
Maar het Teheraanse terreurverhaal is zo perfect dat het bijna op een goed geregisseerde speelfilm lijkt. Waarom koos IS voor een onmogelijke aanslag? Ze konden immers met hun uitrusting een metrostation opblazen. Ook zouden ze een politiebureau kunnen aanvallen of een school kunnen gijzelen.
Ze waren heel goed bewapend, en toch kiezen ze voor twee onmogelijke doelen. Desalniettemin doe ik niet mee aan samenzweringstheorieën. Hiermee wil ik slechts aantonen dat we de volle waarheid omtrent de aanslagen in Teheran niet kunnen vaststellen.
Hoe het ook moge zijn, de aanslagen in Teheran zijn gunstig voor ayatollah Khamenei, de Iraanse leider. Hij heeft de Iraniërs voorgehouden dat de Iraanse Revolutionaire Garde in Syrië en Irak actief moet zijn, om Iran te beschermen voor aanslagen van IS. De recente aanlagen in Teheran zijn een gevolg van het beleid van Khamenei. Vanaf nu mag niemand in Iran langer aan het beleid van Khamenei twijfelen. Doet men dat wel, dan zal hij van samenzwering met de vijand worden beschuldigd. Khamenei kan nu zelfs openlijk meer troepen sturen naar Syrië.
Revolutionaire Garde profiteert
De aanslagen in Teheran waren ook goed voor de gewapende arm van Khamenei: de Revolutionaire Garde. Na de aanslagen stelden de Iraanse staatsmedia dat zonder de Revolutionaire Garde IS nog meer aanslagen kan plegen. Ze zijn plotseling onmisbaar. De Revolutionaire Garde is ooit opgericht om de Iraanse islamitische revolutie te verdedigen.
De buitenlandse arm van de Garde – de Quds-divisie – is opgericht om radicale terreurgroepen in de islamitische wereld te steunen, zoals een aantal Palestijnse groepen, Hezbollah in diverse landen en talloze andere groepen. Maar de belangrijkste opdracht van de Revolutionaire Garde is de onderdrukking van alles en iedereen die enigszins kritisch is op de islamitische staat van Iran.
Naar aanleiding van deze aanslagen wordt nu daadwerkelijk de Revolutionaire Garde als een onmisbare organisatie gepresenteerd voor de veiligheid van Iraniërs. Het onderdrukkingsorgaan van het regime wordt plotseling als de redder van de natie neergezet. Maar er zijn nog een aantal andere redenen waarom deze aanslagen gunstig waren voor Khamenei en zijn bende. Dankzij de aanslagen mag het Syriëbeleid van Khamenei niet langer door hervormingsgezinde personen binnen het regime worden bekritiseerd. Ze zijn monddood gemaakt.
De daders waren zelf Iraniërs. Volgens het Iraanse regime zouden ze in Syrië en Irak aan de zijde van de IS hebben gevochten. Het waren waarschijnlijk de Iraanse soennieten die zich bij IS hadden aangesloten. De Iraanse soennieten worden in Iran nogal gediscrimineerd. Ze zijn ook continu onderhevig aan vernedering en belediging. Een aantal belangrijke posten is in Iran uitgesloten voor de soennitische Iraniërs: de post van de Iraanse leider, belangrijke posities bij de strijdkrachten, het presidentschap, de voorzitter van de rechterlijke macht en nog een aantal andere functies.
De ironie: de ene islamitische terreurstaat valt de andere islamitische terreurstaat aan.
Khamenei is de enige Iraniër die blij is met de aanslagen van IS in Teheran.