De vele ongerijmdheden van Kaags aftreden

Het is voor het eerst in onze politieke geschiedenis dat een gedwongen verlies van een ministerschap alleen maar verhoging van het prestige betekent, schrijft Philip van Tijn. Het is slechts een van de vele ongerijmdheden rond Sigrid Kaag.

Dat D66-leider Sigrid Kaag de kabinetsformatie gijzelt, is nog tot daaraan toe. Erger is dat ze mij als columnist gijzelt. Steeds als ik over een ander onderwerp wil schrijven, gebeurt er iets in Den Haag waardoor ik toch niet anders kan dan dáárover schrijven. Of, om met Luther te spreken: ‘Hier sta ik, ik kan niet anders.’

Maar het is ook niet niks wat er rond het Binnenhof gebeurt. Er is sprake van een Nieuwe Moraal (‘Ik deug, want ik deug en de anderen deugen niet, want die deugen niet’), maar ook van Nieuwe Politiek (dinsdag ontkennen dat je maandag iets hebt bedoeld). En ook van Nieuw Staatsrecht (aftreden als dat staatsrechtelijk niet hoeft, maar een ferme indruk maakt, een kabinet vol stoppen met Tweede Kamerleden, een kabinet dat vergaande maatregelen neemt terwijl het alleen de lopende zaken mag afhandelen).

Op een enkel punt (zoals dat van de dubbelrol) is het kabinet teruggefloten, maar dat het überhaupt werd geprobeerd, is al tekenend.

ChristenUnie: niks fout gedaan in Kabul, dus niet in het nieuwe kabinet!

De zaak van de Afghaanse tolken – die al lang een veel wijdere strekking heeft – was een zaak van twee ministers en één staatssecretaris, die samen drie van de vier regeringspartijen vertegenwoordigden. Alleen de ChristenUnie was niet bij het falen betrokken, dus logisch dat deze partij niet aan een volgend kabinet mag deelnemen!

Nu en dan wordt geprobeerd de minister-president te laten meesleuren in de ellende, maar ik heb een tijdje geleden al eens uitgelegd dat de premier in Nederland weinig bevoegdheden heeft om zich in zaken van een minister te mengen en als hij zich dat eens denkt te kunnen permitteren, wordt hem toegesnauwd dat hij zich met zijn eigen zaken moet bemoeien. Dat VVD en ChristenUnie in de peilingen niet verliezen en de coalitiegenoten wel, is misschien wel weer een bewijs dat de kiezer heel wat minder dom is dan de politici vaak denken.

Geen sprake van ‘ragfijn spel’ door Sigrid Kaag

Ooit zullen wetenschappers promoveren op het verschijnsel Kaag. Want aan de leid(st)er van D66 zitten veel curieuze aspecten. Meer dan dat: ongerijmdheden. Toen ze aantrad als minister wist ze weinig van Nederland. Dat mag je iemand die vrijwel haar hele leven in het buitenland heeft doorgebracht niet kwalijk nemen. Maar het werd zelfs als een pre beschouwd door diegenen (weleens ‘globalisten’ genoemd) die Nederland beschouwen als een aanhangsel van Europa en de wereld, zo niet een quantité négligeable, iets wat er eigenlijk niet toe doet.