Pieter Waterdrinker: Oorlog tot in het hart van Europa tastbaar

Afgelopen weekeinde probeerde Pieter Waterdrinker met zijn vrouw in Parijs even aan de werkelijkheid te ontsnappen. Toch bleef oorlog hen achtervolgen, van Montparnasse tot het Louvre.

We hadden een jubileum te vieren. De vraag was of het geplande reisje van twee nachten in Parijs wel zou doorgaan. Op stedentrip in tijden van oorlog, hoe immoreel kun je zijn? Maar we hadden het hotelletje nabij de gezegende brasserieën La Coupole en La Rotonde en de TGV-treintickets naar de hoofdstad van onze tijdelijke emigratieland al betaald. Wat is overigens ‘tijdelijk’ in tijden van oorlog?

‘Even weg van alles. We doen net alsof alle ellende niet bestaat,’ zei mijn vrouw, de optimist. Ze besloot haar telefoon voor twee dagen uit te zetten. Met als boodschap aan haar familie, vrienden en kennissen in Rusland, Oekraïne en Israël: ‘We denken voortdurend aan jullie. Als er wat is: bel Pieter.’

Bij aankomst op Gare Montparnasse, laat in de namiddag, trok een groepje jongeren met Palestijnse vlaggen aan de nabijgelegen C&A-vestiging voorbij. Ik maakte een losse opmerking. Mijn vrouw, de optimist met de tijdelijk uitgedoofde telefoon, voorzag me meteen van antwoord: ‘Jij altijd met je opmerkingen!’

Oorlog legt absurditeit van het leven bloot

Het ‘genieten om even te vergeten’ ving die donderdagavond meteen aan. Mijn vrouw had me verrast met een voorstelling van het Georgische Nationale Ballet, Sukhisvili, in het Palais de Sports. Een wervelwind van dans, kostuums, laarzengetrappel en muziek, waarin naast lyriek ook de krijgsgeschiedenis van het Georgische volk werd verzinnebeeld. Toen er een tafereel vol sabelgekletter werd opgevoerd, dacht ik: ‘Uiteindelijk is alles in de kunsten dit: liefde en oorlog.’