Pieter Waterdrinker: Duurzame biomassa is een leugen

In de Franse streek waar Pieter Waterdrinker al bijna anderhalf jaar ‘tijdelijk’ woont, zijn velen de afgelopen anderhalf jaar overgestapt op de pelletkachel. Maar dat de hausse in het opstoken van zogenaamd klimaatneutrale biomassa ook nadelen heeft, ziet de schrijver dagelijks om zich heen. Er tekent zich een catastrofe af.

We kennen het gedroomde bestaan en het reële bestaan. Dat geldt zeker ook voor Frankrijk, het land waar ik sinds het begin van de Russische invasie in Oekraïne het grootste deel van het jaar verblijf.

In het gedroomde bestaan rijden we allemaal rond in elektrische automobielen, eten we (bijna) geen vlees en verwarmen we onze huizen de komende winter het liefst duurzaam. Intussen denderen in het reële bestaan zes van de tien Fransen hier in (vaak stokoude) dieseltjes door de heuvels, maken de ‘citoyens’ van mijn streek zich op voor het komende jachtseizoen, en klonken er hier – wat de  verwarming van het huis betreft – twee woorden: stookolie of vloeibaar gas.

Zonnepanelen? De prijs hiervan ligt in Frankrijk nog aanzienlijk hoger dan in Nederland. Afgezien van de bureaucratische rompslomp geldt voor veel Fransen nog een ander argument: ze vinden die blekkende vlakken op het pittoreske terracotta-dak van het huis en pierre simpelweg lelijk. Onderschat bij Fransen nooit de rol van de esthetiek, en de daarmee verbonden erotiek, bij het maken van keuzes. Ik ken Fransen die bij het plannen van een reis door het land vaak een omweg nemen, om aan de witte windmolenwouden te ontkomen.

Stookolie en vloeibaar gas dus. De afgelopen winter, de eerste die ik op het Franse platteland doorbracht, merkte ik dat je heel wat uurtjes moet draaien achter de kassa van het tuincentrum of als ober moet bedienen op zo’n leuk Frans terrasje, of (in mijn geval) dat je heel wat stukjes als dit moet tikken, om de gastank helemaal vol te krijgen.

Biomassa lijkt wel een epidemie

De aanvankelijk krankzinnige prijsstijgingen van gas en diesel als direct gevolg van de oorlog in Oekraïne hebben de afgelopen anderhalf jaar een revolutie teweeggebracht in mijn kleine Franse bubbel. De revolutie heet de poêle à granulés, oftewel de pelletkachel. De Fransen zijn massaal overgestapt op het verbranden van tot schroot vermalen en vervolgens tot compacte korrels geperst hout – groene, duurzame, koolstof-neutrale biomassa. Met het ecologische keurmerk van Brussel.