I Have a Dream: 60 jaar na speech Martin Luther King

Op de avond vóór 28 augustus 1963, zo’n twaalf uur voordat hij de toespraak zou houden die een van de beroemdste uit de geschiedenis zou worden, wist Martin Luther King maar half wat hij wilde zeggen. Hij had de rede al diverse malen in verschillende versies uitgesproken, en vertrouwde op zijn gave om al sprekend oude passages in te voegen.

Zeker was dat zijn gehoor de volgende dag groter zou zijn dan ooit. De verwachting was dat een kwart miljoen Amerikanen zou deelnemen aan The March on Washington for Jobs and Freedom, een demonstratie voor de rechten van Afro-Amerikanen. Vooral in zuidelijke staten bestond begin jaren zestig nog wetgeving die segregatie naar ras waarborgde, en die er in de praktijk op neerkwam dat veel zwarte Amerikanen niet als volwaardige burgers werden beschouwd. Tot frustratie van de baptistenpredikant Martin Luther King uit Georgia.

President John F. Kennedy deelde Kings missie om aan de rassendiscriminatie een einde te maken, maar zag meer heil in behoedzaamheid. Dat de Mars zou eindigen voor het Capitool, waar die dag een belangrijke wet over burgerrechten in stemming kwam, ging Kennedy dan ook te ver. Het zou maar averechts werken, vreesde de president, waarna het spreekgestoelte werd verplaatst naar de trappen voor het Lincoln Memorial.

King, wiens volledige toespraak vertaald op deze pagina’s is afgedrukt, was de laatste van zes sprekers – niemand durfde ná hem achter de microfoon plaats te nemen. In bedwelmende predikantenstijl bracht hij de massa zin voor zin in vervoering. In 16 minuten tijd gingen alle retorische registers open, perfect gedoseerd, met ingehouden woede, maar zonder rancune en inspelend op alles wat Amerikanen belangrijk vinden.

Kennedy, doodgeschoten in november 1963, zou het in het volgende jaar ingevoerde verbod op rassensegregatie niet meemaken. Ook Martin Luther King werd vermoord, in 1968. Te zijner nagedachtenis resteren onder veel meer de historische minuten voor het Lincoln Memorial, gevangen in zwart-witbeelden.

Alleen jammer, zo zei zijn adviseur Clarence Jones later, dat je op die beelden niet de fantastische kleuren van die dag kunt zien: de blauwe lucht, het zinderende groen en een gouden zonlicht.