Dat uitgeprocedeerde asielzoekers elk middel aangrijpen om in Nederland te mogen blijven, is begrijpelijk. Toch moet de overheid niet zwichten voor deze druk, ook niet als asielzoekers massaal hun toevlucht nemen tot hongerstaking.
Ondanks ‘systeemfouten’ is de opvang in Nederland nog altijd humaan.
Er is momenteel sprake van een estafette aan hongerstakingen. Na zo’n twintig gedetineerden in detentiecentrum Schiphol, is nu de beurt aan minstens zestig asielzoekers in Rotterdam.
Eigen beslissing
De inzet is hun uitzichtloze situatie. Sommige hongerstakers zitten voor de zevende keer vast in twaalf jaar tijd. Maar die situatie is het gevolg van hun eigen beslissing om de kans op een beter leven in Nederland te wagen.
Dat ze hier nog steeds zijn, komt vooral omdat ze alle juridische mogelijkheden hebben aangegrepen om uitwijzing te voorkomen.
Met hun laatste dwangmiddel hopen de stakers staatssecretaris van Justitie Fred Teeven (VVD) te vermurwen. Die verleende eerder een verblijfsvergunning aan een uitgeprocedeerde asielzoeker uit Kameroen, toen die overging tot een dorststaking.
Uitzichtloos
Na alle ophef over de zelfmoord van de Russische asielzoeker Aleksandr Dolmatov, kon de bewindsman niet nog een ‘affaire’ gebruiken.
Voor Teeven wordt het asielbeleid een steeds lastiger dossier. Opnieuw toegeven aan hongerstakers heeft een aanzuigende werking. Dwangvoeding is in Nederland echter verboden.
Zo dreigt een situatie te ontstaan die net zo uitzichtloos is als die van de betrokken asielzoekers.
Volg @GerlofLeistra op Twitter