Na Ploumens zelfkastijding: wat nu, PvdA?

Bij haar vertrek kreeg PvdA-leider Lilianne Ploumen de nodige schouderklopjes mee. Verlost van wederom een mislukte progressieve leider kan de PvdA nu opzoek naar een aanvoerder die weer echt opkomt voor de arbeidersklasse, schrijft Philip van Tijn.

Ik heb het in mijn leven niet meegemaakt, maar ik denk dat ik niet graag mijn vertrek uit een gewichtige functie bekend zou maken met veel zelfkritiek en met de motivering dat ik niet onderscheidend genoeg ben geweest. En ook niet sterk in het debat en bovendien lijdend aan ideeënarmoede.

Ik zou al helemaal niet blij zijn als ik door die woorden ineens een populariteit bij de professionele volgers van de politiek (en natuurlijk ook de influencers) zou krijgen die ik in de voorafgaande jaren node had gemist. En dan heb ik het nog niet eens over die guitige columnist die schreef: ‘Wanneer iedereen in Den Haag zo zelfkritisch zou zijn als Ploumen zou het Kamergebouw ontvolkt raken.’

Leuk! Schouderklopje! Maar het raakt kant noch wal. In de Tweede Kamer zitten 150 volksvertegenwoordigers en maar weinigen van hen en haar zijn fractievoorzitter, lijsttrekker, partijvoorzitter en minister geweest; en ook nog van één van de oude, gevestigde partijen die het naoorlogse Nederland vorm heeft gegeven – samen met anderen natuurlijk, want dat kan in een coalitieland niet anders. Ik heb het natuurlijk over het vertrek van Lilianne Ploumen.

Acht PvdA-leiders in vijftien jaar

Haar partij, de PvdA, was in 1956 de grootste partij met 50 zetels, zij het dat de drie partijen die later het CDA zouden vormen er opgeteld 77 gehad zouden hebben, maar als telt niet, zoals u weet, en zeker niet in de politiek waar zelfs zekerheden niet altijd meetellen. Het hoogtepunt kwam in 1977, toen de PvdA met Joop den Uyl (tegenwoordig zou hij stellig ‘stemmenkanon’ worden genoemd) 53 zetels behaalde, tegen het CDA 50. Samen dus 103, in 2021 24 en bij de laatste peilingen 20.