Ollongren verstoort bestuurlijke vrede over windmolens. Is dat erg?

De energietransitie is een bestuurlijk mijnenveld, heeft minister Kajsa Ollongren (D66) gemerkt. Met haar opmerking dat windmolens veel beter op zee kunnen worden gebouwd in plaats van op land, heeft ze het grootste gelijk van de wereld. Maar ze gaat wel als een olifant door de porseleinkast van het regionale energiebeleid. Hoe erg is dat, vraagt Gertjan van Schoonhoven zich af.

Ollongren maakte haar opmerking eind vorige week in de context van de Nationale Omgevingsvisie die ze als minister van Binnenlandse Zaken presenteerde. Tegen de NOS zei ze toen, als voorbeeld van ruimtelijke keuzes die het dichtbevolkte Nederland zou moeten maken: ‘Elke regio moet meer woningen bouwen. Doe dat dan op plekken die goed bereikbaar zijn en waar ook werk is. Bouw geen zonneweides, maar plaats zonnepanelen zo veel mogelijk op daken. Laten we windmolens zo veel mogelijk op zee bouwen.’

Ollongren was blijkbaar de regionale energietransities (RES) even vergeten

Na die laatste opmerking klonk, blijkens een rondgang van Het Financieele Dagblad, in heel bestuurlijk Nederland massaal het geluid van brekende klompen. Diezelfde ‘regio’s’ namelijk, zitten midden in het uiterst complexe en politiek gevoelige proces van de regionale energietransitie (RES). Blijkbaar was Ollongren dat even vergeten.

Om te voorkomen dat burgers denken dat de energietransitie van de komende decennia een door Den Haag opgelegde topdown-operatie is, zijn dertig ‘energieregio’s’ momenteel van onderop bezig een zogeheten ‘bod’ aan Den Haag te formuleren. Zo- en zoveel duurzame energie kunnen wij als regio in 2030 leveren. Alle gekozen volksvertegenwoordigingen in die regio’s moeten er hun zege aan geven.