Bij bestrijding racisme is geen behoefte aan geweld

De opstand tegen de geschiedenis is de core business van revolutionairen. Ze willen de geschiedenis herijken en op hun eigen nulmoment opnieuw laten beginnen. Velen verloren in de twintigste eeuw het leven voor dwaze utopieën. De onrust in het Westen bereikt nu de standbeelden. Die zijn niet langer veilig, schrijft Afshin Ellian.

De televisiebeelden doen denken aan de Amerikaanse invasie in Irak in 2003. Een menigte op het Firdos-plein in Bagdad wil ten overstaan van de hele wereld (CNN doet live verslag) een groot standbeeld van de Iraakse leider Saddam Hussein verwijderen, de net ten val gebrachte despoot. Later maakten we tijdens de zogeheten Arabische Lente vergelijkbare taferelen mee.

Is je standbeeld weg, dan is ook je regime voorbij

Het neerhalen van standbeelden bezegelt de machtswisseling: is je standbeeld weg, dan is ook je regime voorbij. Nu, in 2020, halen ook burgers in het vrije Westen standbeelden neer. Waarom hebben zij als vrije burger niet via democratische procedures geprobeerd om van ze af te komen? Intrigerend is om te zien hoe de westerse overheden zich afzijdig houden in deze beeldenstorm.

Hoe historisch deze dagen ook lijken, we leven vooral ook in een hysterisch tijdperk. Wat het neerhalen van standbeelden en verwijderen van straatnamen bijzonder maakt, is het ondemocratische karakter ervan.  Geen enkel democratisch gekozen orgaan heeft de activisten immers toestemming gegeven om de standbeelden te verwijderen.

Dat neerhalen van beelden is dus illegaal en tekent de  revolutionaire sfeer. Een revolutie is per definitie een buitenwettelijk moment in de geschiedenis van een rechtscultuur. Maar deze activisten leefden de afgelopen decennia niet onder het bewind van Saddam Hussein of Jozef Stalin. Zij zijn vrij en hebben stemrecht. Niet alleen nu, ze hebben dat al sinds mensenheugenis.