Het was een goed jaar voor de Nederlandse sport, maar 2020 wordt beslissend. Hugo Camps – sportschrijver van Elsevier Weekblad – blikt terug en vooruit.
Nederland is in 2019 nog meer buiten de traditionele sportglorie getreden. Het was niet meer alleen wielrennen en voetbal. Er was de wereldtitel voor de handbaldames, de historische atletiekprestatie van Sifan Hassan op de 1.500 en 10.000 meter, de herauten van de ijzers met Sjinkie Knegt als superacrobaat, Oranje ook als kampioen zaalsporten. Met het oog op de Olympische Spelen, straks in Tokio, is er een brede basis gelegd voor goud, vooral in de ploegsporten.
Hugo Campsschrijft wekelijks een sportcolumn voor Elsevier Weekblad. Camps (Molenstede, 1943). Schrijft sinds 1986 voor Elsevier Weekblad en maakte in die hoedanigheid vele markante interviews met topsporters. Tot eind september had hij bovendien een wekelijkse sportcolumn in NRC Handelsblad.
Halve finale op het EK als absolute minimum
2020 moet het keerpunt worden voor het nationale voetbal. De kwalificatie voor het EK is een muziekje geworden van een vloeitje op een kammetje. Bondscoach Ronald Koeman heeft de winnaarsmentaliteit opnieuw geïntroduceerd. Na twee eindtoernooien zonder Oranje zijn de verwachtingen hoog. Voor een voetballand als Nederland is een halve finale het absolute minimum.
Domper op de voorgenomen feestvreugde is de zware blessure van Memphis Depay. De speler van Lyon heeft zich ontwikkeld tot spiritualist van het Nederlands elftal. Hij is met voorsprong de nationale dweper van Oranje. Het is ongezien dat een speler uit de selectie die rol zo ostentatief vervuld.
De nieuwe vaderlandsliefde van Memphis Depay
Internationals zijn meestal individualisten pur sang. Memphis met zijn deels Ghanese wortels heeft een nieuw soort vaderlandsliefde bedacht. Strijd en kunst ineengevlochten tot spelvreugde. Hij is een voetballer die het legioen openlijk tegemoet treedt met behaagzucht en bon mots. In zijn eentje houdt hij de aaibaarheidsfactor van Oranje hoog.
Daarbovenop vertolkte hij op het veld de tactische verzinsels van zijn coach in spelerstaal. In het heetst van de strijd nam hij de honneurs waar voor Ronald Koeman. Als veldheer is hij de belangrijkste speler van Oranje. Zijn gemis in het elftal zou een aderlating zijn.
Tom Dumoulin moet nu weleens een grote vis vangen
2020 moet ook het jaar worden van Tom Dumoulin. Blessures en ander ongemak hebben de ronderenner verduisterd tot een schim. De sierlijke tijdrijder hing het afgelopen jaar als een natte dweil op zijn fiets. Zonder ambitie, geheel onderworpen aan de lusteloosheid van het bestaan.
Lees ook deze column van Hugo Camps: Blessure Memphis Depay is aderlating voor Oranje
Zijn transfer naar het kapitale Team Jumbo-Visma heeft de herbronning ingeluid. De Limburgse klimmer wordt nog altijd gedragen door de sympathie van het volk, maar hij moet nu weleens grote vissen vangen. 2020 wordt een beslissend jaar voor Dumoulin.
Van der Poel fietst met de glans van een oude viool
Met Mathieu van der Poel heeft hij er een echte rivaal bij. De zoon van Adrie is hem in de volksgunst reeds voorbij gespurt. Mathieu heeft aan een voornaam genoeg, zoals Joop Zoetemelk en Eddy Merckx dat ook hadden. Hij fietst met de glans van een oude viool en emancipeert de koers dagelijks met ontwapenende charme en aangename jongensachtigheid.
Als veldrijder stapelt hij deze winter de overwinningen op elkaar, maar er is niets volgevreten aan de golden boy. Zijn exploot in de Amstel Gold Race blijft een zinderend kunstwerk dat weinigen hem na zullen doen.
Vrouwen zijn mannen in meerdere disciplines de baas
De Oranjevrouwen hebben in meerdere disciplines de mannen in de wind gezet.
In het voetbal zijn de Leeuwinnen vaandeldragers die ook in populariteit de jongens van Koeman hebben overvleugeld. Ze spelen voor uitverkochte stadions.
De feminisering van topsport lijkt in Nederland op een uitbraak. Vlag en wimpel inbegrepen.