Ik was absoluut van plan niet meer te schrijven over onze wakkere IS-kalifaatterroristen (die steevast ‘uitreizigers’ heten), schrijft Philip van Tijn. Maar toch zijn ze opnieuw het onderwerp van zijn blog. Hij eist dat we een aantal zaken nu eindelijk eens goed regelen.
Deze ‘uitreizigers’ vinden dat ze, nu hun gedroomde islam-rijk niet meer bestaat (als het al bestaan heeft), terug moeten kunnen naar Nederland, hun land van herkomst – en natuurlijk het land van melk en honing. Dat hun land van herkomst vaak juist niet Nederland is, is niet relevant. Nederland is een beschaafd land, dus dat kun je het beste daarvoor gebruiken.
Philip van Tijn
Philip van Tijn is bestuurder, toezichthouder en adviseur. Hij schrijft wekelijks een blog over de actualiteit.
Ik was het dus niet van plan, maar eerst was er die rechtszitting afgelopen vrijdag, waarin advocaten namens 23 IS-‘uitreizigers’ en 55 kinderen terugkeer naar Nederland eisten. En toen kwam zondag om 07:02 uur via de digitale Volkskrant een interview binnen van twee redacteuren met de in Egypte geboren Nederlander Yasser A., die zich beklaagt dat in de Koerdische gevangenis zijn mensenrechten niet worden gerespecteerd: ‘Er is niet genoeg medische zorg, niet genoeg voedsel. Er is geen leven hier, en waarom, wat hebben we gedaan?’
Enzovoort. De neiging tot braken moet een lezer voortdurend onderdrukken. Je kunt dat de Volkskrant natuurlijk niet verwijten, zegt mijn journalistieke hart: er wordt waardenvrij weergegeven wat iemand zegt en het onderwerp ligt vol in de actualiteit.
En All the news that’s fit to print staat al sinds 1897 op de voorpagina in de linkerbovenhoek van The New York Times, volgens menigeen de beste krant ter wereld.
Het opwekken van medelijden is geen nieuws
Maar mijn ratio, mijn verstand, oordeelt anders. Het is geen nieuws meer, want we zijn doodgegooid met die verhalen over onschuldige IS-kalifaatreizigers, die verwachtten in een hemel op aarde terecht te komen, geen ongelovige ook maar een haar hebben gekrenkt en natuurlijk bereid zijn te boeten (voor wat ze dus zeggen niet te hebben gedaan).
Lees ook het commentaar van Robbert de Witt: Natuurlijk past Irak wet niet aan voor Nederlands jihadistenprobleem
Maar als ze in een land als Nederland al zo slecht oordelen over Yasser (die in het kalifaat bouwvakker was, zegt mevrouw A.) dan kan dat geen betrekking hebben op vrouw en vooral kinderen. Wat die vrouw betreft is dat behoorlijk de vraag, want die reisde na een paar maanden haar man achterna en had dus kunnen weten waarin ze terecht zou komen met haar vier (inmiddels vijf) onschuldige kindjes. Dat is al misdadig, nog los van wat die vrouw misschien zelf ook nog aan schandelijks en misdadigs heeft gedaan.
Mevrouw Kalverboer, onze kinderombudsman, die nu bijna drie jaar hetzelfde riedeltje afdraait (Die arme kinderen kunnen er niks aan doen. We hebben de plicht ze terug te halen) heeft nooit ook maar één zin gewijd aan het feit dat de echte kindermishandelaars de ouders van die kinderen zijn.
Er is nog iets dat mij niet zint. Niet bij de Volkskrant en niet bij andere kranten – want mijn aanleiding staat toevallig zondag in de Volkskrant, maar andere kranten bezondigen zich ook geregeld aan het tamboereren op dat thema. Ik ga ervan uit dat lezers van kranten, als geletterde en geïnteresseerde mensen, tot op grote hoogte kritisch kunnen oordelen. Maar het is niet makkelijk om het gezonde verstand te laten prevaleren boven die larmoyante verhalen van mevrouw Kalverboer en de advocaten van de ‘uitreizigers’.
Al die verhalen zijn één grote gotspe
Eigenlijk wordt het (lezende) publiek gehersenspoeld door een advocaat die zegt: ‘De Nederlandse staat is verplicht om schendingen van mensenrechten jegens haar onderdanen te voorkomen.’ Dat noemen wij een gotspe, ook al zullen de kalifaatgangers dat begrip niet kennen. Nog ongerekend dat Egypte, Turkije en Marokko, waarvan vele Syriegangers óók een paspoort hebben, dan evenzeer ‘verplicht’ zouden zijn als Nederland. Maar over die andere landen hoor je in dit opzicht niet zoveel en ze doen hun best het zo te houden; het zou ook curieus zijn als de Turkse president Erdogan zijn chantage nakomt en jihadisten aan zichzelf uitlevert!
Dat het Nederlanderschap in het verleden veel te lichtvaardig als een cadeaubon is verleend, staat als een paal boven water.
Al die verhaaltjes, al die interviews, al die advocatenpraat hangen van gotspes aan elkaar. De uitspraak van Yasser A.: ‘We willen onze familie terugzien en als normale mensen leven. En als we fouten hebben gemaakt, verdienen we een tweede kans,’ is zelfs al de gotspe ontstegen. Het is brutaliteit in de hoogste graad.
Eindelijk een paar dingen echt goed regelen
Wat te doen? Dat het Nederlanderschap in het verleden veel te lichtvaardig als een cadeaubon is verleend, staat als een paal boven water. Dat we daar nu eindelijk eens heel streng in worden, is een vrome wens, vrees ik. En het standaard ontnemen daarvan bij eenieder die is ‘uitgereisd’, gebeurt ook nog niet, geloof ik.
De situatie van vandaag kondigt zich al een jaar of drie aan. De regering, de staat, of hoe we datgene ook willen noemen dat zoiets hoort te regelen, heeft in die jaren weinig gedaan om nu stevig in de schoenen te staan. Maar het kan nog. In het Verenigd Koninkrijk zijn recent, in het kader van de Brexit, wetten aangenomen met een voorbereidingstijd van enkele dagen. Daar is natuurlijk deze en gene (veelal staatsrecht-jurist) over gevallen, maar zo ingewikkeld is het vaak niet en de Raad van State kan ook wel in een weekeinde werken.
Er is bijvoorbeeld behoefte aan een (nood)wet die regelt dat gezinshereniging in deze gevallen niet tot de realiteit behoort, (Wat ook nog conform de vaders en moeders is die plegen te zeggen: ‘Wat er met mij gebeurt, is niet belangrijk; het gaat om mijn kinderen.’)
Geen enkele wettelijke verplichting jegens al diegenen die zich dat volstrekt onwaardig hebben getoond en al helemaal niet als ze nog een tweede (eigenlijk eerste) nationaliteit hebben. En de kinderen niet onderbrengen bij een oom of tante, maar bij een ‘anoniem’ pleeggezin, jezidi’s bijvoorbeeld. Ook dat kind van twee weken, dat dus verwekt is toen het ‘kalifaat’ al was gevallen, vanuit de gedachte dat goeie lobbes Nederland er wel voor zou zorgen. En een onweerlegbare DNA-check lijkt ook niet overbodig. Er zijn nog wel een paar voorwaarden te noemen en misschien kan het op een andere manier dan via een wet worden geregeld, Maar als de kinderombudsman het met deze eens is, zijn we al een stuk verder. Ook zij moet inzien dat dit alles in het belang van de kinderen is.
En later leren die kinderen wel dat al die onthoofdingen en verkrachtingen niet zijn gepleegd door de kaboutertjes.