Dat het Brits-Nederlands zeep- en voedingsconcern zijn margarinemerken verkoopt, is te verdedigen. Maar het paaien van aandeelhouders niet, schrijft Ron Kosterman.
In het persbericht dat Unilever vanochtend de wereld in stuurde, meldt het bedrijf dat het zijn bewezen langetermijnstrategie van groei en duurzame waardecreatie herbevestigt.
Vervolgens kondigt het maatregelen aan die van het tegendeel getuigen. CEO Paul Polman toont zich allesbehalve standvastig. Kennelijk was de druk van beleggers erg hoog, nadat hij het overnamebod van Kraft Heinz had afgewezen.
Verkoop is Logisch
De verkoop van de margarinemerken (waaronder Becel en Blue Band) was te verwachten, en is – hoewel ze de oorsprong van Unilever vormen – ook logisch. Die markt groeit nauwelijks.
Polman gaat verder extra kosten besparen. Daar is op zich ook niets mis mee.
Met de winst die dat allemaal oplevert zou Polman grofweg twee dingen kunnen doen. Het eerste: volop investeren om die bewezen langetermijnstrategie een impuls te geven. Het tweede: met miljarden strooien om ontevreden aandeelhouders te paaien.
Inkoop aandelen
Helaas kiest Polman voor het laatste. Hij verhoogt het dividend (met 12 procent) en trekt 5 miljard euro uit voor de inkoop van eigen aandelen.
Zeker dat laatste heeft niets met duurzame waardecreatie te maken. Daarmee wordt hoogstens op korte termijn de beurskoers verhoogd.
Polman was altijd wars van kortetermijndenken, hij reisde de wereld rond om zijn evangelie van duurzaam ondernemen te verkondigen. Onderwijl presteerde Unilever meer dan behoorlijk – ook op de beurs.
Polman is Kwetsbaar
De CEO kiepert zijn principes overboord. Unilevers beurskoers reageert nauwelijks op de aankondigde maatregelen. Beleggers zijn niet onder de indruk. Mogelijk willen ze meer.
Polman is kwetsbaar. Bij hem, weten beleggers nu, valt er meer te halen – met alle gevolgen voor Unilever van dien.