De nare trucs van intolerante genderideologen

Critici van de nieuwe Transgenderwet worden geregeld zwartgemaakt. Terwijl hun bezwaren hout snijden. Transfilie, zo weten zij, kan op termijn meer maatschappelijke problemen opleveren dan transfobie, schrijft Gerry van der List.

In journalistieke kringen was het al min of meer bekend, maar voor de meeste lezers van NRC zal het vermoedelijk als een verrassing zijn gekomen. Hun krant blijkt negen jaar lang te maken te hebben gehad met een Belgisch schrikbewind. De in 2010 als hoofdredacteur aangetreden Vlaming Peter Vandermeersch zou op net zo’n tirannieke manier leiding hebben gegeven als zijn goede vriend Matthijs van Nieuwkerk, en met Dennis Wiersma-achtige driftbuien zijn ondergeschikten angst hebben aangejaagd. Dit is althans de strekking van een betoog van oud-NRC-redacteur Pieter Kottman op de website van HP/De Tijd. De krant zelf toont geen animo terug te blikken.

Ernstiger nog voor de abonnees dan dit gebrek aan historische zelfreflectie, is de politiek gekleurde berichtgeving van het ooit zo degelijke dagblad. NRC lijkt steeds vaker een journalistiek verlengstuk van D66. De politieke voorkeuren komen onder meer tot uitdrukking in de praktisch steevast negatieve benadering van partijen aan de rechterzijde van het politieke spectrum.

Een tendentieuze aanpak kenmerkte ook een begin juni gepubliceerde reportage over bedenkingen tegen de nieuwe Transgenderwet. Lhbti-rechten zouden worden ondermijnd door een bondgenootschap van allemaal enge types, zoals ultraconservatieve christenen en leden van extreem-rechtse organisaties als Voorpost.

Stemmingmakerij maakt een zakelijk debat niet bepaald eenvoudig

Het zal duidelijk zijn dat de breed in de samenleving levende bezwaren tegen het genderdenken geen recht wordt gedaan door de pijlen te richten op een klein groepje dat zich niet in de gunst van D66’ers kan verheugen.
Op sociale media wordt – vanzelfsprekend – ook stemming gemaakt. Drie weken geleden publiceerde EW een omslagverhaal over gevaren van de genderideologie. Marieke Kuypers, een journalist die zich presenteert als ‘factchecker’, meldde op Twitter dat het artikel bol stond van de misinformatie waarop ze later misschien zou ingaan. Dat gebeurde niet, vermoedelijk omdat de gepresenteerde feiten allemaal bleken te kloppen.

Wel lanceerde de ‘factchecker’ een persoonlijke aanval op de auteur, beweerde ze dat de term ‘genderideologie’ uit de koker van het Vaticaan stamt en niet ‘legitiem’ is en legde ze – jawel – een verband met antisemitisme. Zo kan het dus gebeuren dat je je niet zo enthousiast toont over deelname van recent van geslacht veranderde kerels aan vrouwensporten, en vervolgens in het kamp van Jodenhaters wordt geduwd. Dat maakt een zakelijk debat niet bepaald eenvoudig.

De radicale keuze voor zelfidentificatie heeft ingrijpende gevolgen

Het begrip ‘ideologie’ is in elk geval gepast. Sprake is immers van een normatief mensbeeld, een daaruit voortvloeiende maatschappijbeschouwing en een bijbehorend scala aan politieke voorstellen. Uitgangspunt is het idee van zelfidentificatie. De opvatting dat mensen zelf vrijelijk hun geslacht kunnen kiezen, vormt een radicale breuk met het traditionele denken dat gebaseerd is op het idee dat aangeboren biologische verschillen tussen man en vrouw fundamenteel van aard zijn.