Babyboomers, bedankt namens de jongeren

De tijd verglijdt en voor je het weet zijn de generaties gewisseld. De babyboomers, de grote generatie geboren in de eerste tien jaar na de oorlog, heten inmiddels de ouderen. De ongezonde en minder fortuinlijke exemplaren zijn ons al ontglipt of bevinden zich in het schemergebied van de vergeetachtigheid. De kwiekere ‘boomers’ doen juist alsof de tijd geen vat op ze krijgt. Zo zijn ze overal als de kippen bij, desnoods op hun e-bike, en veinzen ze nog even jeugdig en fit te zijn als vijftig jaar geleden. Soms irritant, meestal slechts aandoenlijk.

Waar in andere culturen, en ook bij ons in het verleden, dankbaarheid jegens ouderen een groot cultuurgoed is, is die jegens babyboomers ver te zoeken. De laatste tijd krijgt de ‘gouden generatie’ van nu heel wat naar haar hoofd geslingerd. Ouderen houden te grote huizen bezet en ‘moeten’ doorstromen naar kleinere woningen, ‘van Groot naar Beter’ heet dat in Amsterdam, er is zelfs subsidie voor. Assen heeft zelfs een ‘seniorenmakelaar’ in dienst om het varkentje te wassen.

Na een ‘voltooid leven’ is er toch gewoon euthanasie?

Ouderen hebben ook nog stemrecht. En ze stemmen te rechts, te conservatief. Daarom zouden zij in de politiek minder te zeggen moeten krijgen dan jongeren (Barbara Baarsma). En als ze op hoge leeftijd ziek worden, dan is ‘niet behandelen’ soms beter (Corinne Ellemeet, GroenLinks). Beter voor de zorgkosten, ja. En de patiënt? Ach, na een ‘voltooid leven’ is er toch gewoon euthanasie?

Het geduld is op met de boomers, voor de ambitieuze types van één of twee generaties jonger, die ouderen zien als ‘probleem’ dat zich op de tekentafel wel even laat ‘oplossen’. De klassieke valkuil van de jeugdige overmoed, je moet ze over dertig jaar eens horen piepen als zij aan de beurt zijn.