Vooringenomen linkse politieke journalistiek

Politiek engagement schaadt het journalistieke vak. Dit blijkt weer eens uit het pamflet De houdgreep, waarin twee linkse journalisten zich erg opwinden over normale aandacht voor politici met rechtse standpunten, schrijft Gerry van der List.

Vorige eeuw, toen ik nog weleens werd geïnterviewd, kreeg ik bezoek van twee gerenommeerde verslaggevers van het tijdschrift Vrij Nederland. De weergave van het gesprek door deze Max van Weezel en Leonard Ornstein viel niet mee. Het concept-artikel stond vol kromme zinnen, feitelijke onjuistheden en taalfouten. Op een lange fax van mijn hand met alle slordigheden op rij kreeg ik als reactie vanaf de Raamgracht in Amsterdam de verontschuldigende opmerking dat door haastige spoed de nauwkeurigheid inderdaad uit het oog was verloren. Journalisten beklagen zich er geregeld over dat geïnterviewden de tekst van een vraaggesprek voor publicatie willen lezen, maar deze wens valt goed te begrijpen.

Later kwam ik Van Weezel nog af en toe tegen. Verrassend genoeg bij premières van musicals. Daar paradeerde hij rond met zijn dochter Natascha, met wie hij een innige relatie leek te onderhouden en ook nog een tijd een kleffe correspondentie in het dagblad Trouw voerde. Maar vaker was hij, met een sigaar in de mond en een stapel paperassen onder de arm, te signaleren op het Binnenhof, waar hij glunderde als een politicus hem op de schouders sloeg. Als hij een bijeenkomst voorzat, liet hij merken het heerlijk te vinden ministers en Kamerleden met de voornaam te mogen aanspreken. Zo straalde de macht toch een beetje op hem af.