Er is een nieuw beginsel van politieke correctheid in het leven geroepen. De hoofdzonde in deze wereld: associatie met PVV-leider Geert Wilders.
Politieke correctheid is ondenkbaar zonder een onderliggend systeem van waarheden. Wie fragmentarisch naar de werkelijkheid kijkt, kent geen politieke correctheid. Fragmentarische aanschouwers zijn niet vertrouwd met het systeem dat het geheel ordent of representeert.
Het geheel van een politiek systeem wordt bewaakt door de dragers ervan in een stelsel van denken over normen en waarden. Dit systeem kan niet functioneren zonder waarheden.
Als je het systeem zonder enige concessie wil verdedigen, moet je alles weerleggen wat de funderende waarheden van het systeem ontkent of ontkracht.
Fundamentalisme
Politieke correctheid lijkt op het religieuze fundamentalisme. Alle argumenten die de fundamenten van een religie aantasten, worden genegeerd of ongeldig verklaard.
We moeten politieke correctheid niet verwarren met beschaving. Politieke correctheid representeert de beschaving niet. Toch plaatsen de politiek correcte apostelen allen die het systeem bekritiseren, buiten de beschaving.
Wie bijvoorbeeld kritiek heeft op het migratiebeleid of migranten, is een xenofoob en dat valt buiten de beschaving. Demonisering hoort bij politieke correctheid.
Reflectie
Na de gebeurtenissen in Keulen en in een aantal andere Europese steden is de tijd aangekomen voor reflectie. Volkskrant-columnist Wouter Bos schreef daarover een buitengewoon lezenswaardige column.
Bos begint met een typisch politieke correcte vraag: ‘Wat moet je als verstandig progressief mens nou met die Keulse affaire aan? Ik merk dat ik mezelf de afgelopen weken heen en weer geslingerd heb gevoeld tussen veel standpunten en emoties, hopend dat ik bepaalde conclusies niet zou hoeven te trekken.’
Ethiek
De wereld van de politieke correctheid deelt de mensen in in twee tegengestelde kampen: verstandige en niet verstandige mensen. Bos worstelde met zijn eigen ethiek en uitgangspunten. Maar hij worstelde ook met het monster waarmee je niet moet worden geassocieerd.
Daarom schrijft Bos: ‘Het begon er mee dat ik dacht “o, nee, nu krijgt Wilders gelijk”. Ik had me wild geërgerd aan alle overtrokken metaforen en breed geëtaleerde angsten waarbij elk lelieblank Hollands meisje bang moet zijn voor elke donkere man, en juist dat geklets kreeg nu extra brandstof.’ De hoofdzonde, afgeleid van een levende duivel, in de politieke correcte wereld luidt: associatie met Geert Wilders.
Beginsel
Er is een nieuw fundamenteel beginsel van politieke correctheid in het leven geroepen: Gij zult onder geen beding het gelijk van Geert Wilders erkennen en gij zult onder geen beding in enig verband geassocieerd worden met Geert Wilders!
Wouter Bos verwijst naar twee columns waarin mannen ongeacht hun afkomst of religie vrouwen lastigvallen: ‘Ha, eindelijk de broodnodige nuance, dacht ik, alle mannen zijn fout!’
Er zijn macho’s, lomperiken mannen en vrouwen die niet met hun hersenen maar met hun geslachtsdelen denken. Kunnen we nu overgaan tot de orde van de dag? Nee, dat wist Bos ook: ‘Toch ging het knagen. Hier klopte iets niet.’
Feilloos
Bos maakt een onderscheid tussen twee vormen van politieke correcte structuren. Politieke correctheid van de eerste orde ontkent alle problemen. Het systeem is heilig en feilloos. Dit zou ik de militante vorm van politieke correctheid noemen.
De tweede orde van politieke correctheid is populairder en machtiger dan de eerste orde: ‘Politieke correctheid van de tweede orde is moeilijker te doorzien. De retorische truc die dan wordt toegepast is het zo ver verbreden van een probleem dat het niet meer bestaat.’
Dit komen we inderdaad vaak tegen in de media. De verbreding van het probleem maakt het probleem onzichtbaar. Ik zal een paar voorbeelden geven. Zodra iemand de Koran wil bekritiseren, wordt verwezen naar de Bijbel om de specifieke kritiek op de Koran onder de categorie van problemen met alle antieke boeken te laten verdwijnen. Alle kritiek op de islam wordt verdonkermaand met een verwijzing naar de gewelddadige aspecten van de christelijke geschiedenis.
Frictie
In een ander artikel in de Volkskrant schrijft Sander van Walsum over de kern van politieke correctheid naar aanleiding van een gesprek met rechtsfilosoof Paul Cliteur: ‘De neiging om dingen naast ons neer te leggen die ons niet welgevallig zijn, ook als die dingen wetenschappelijk zijn onderbouwd.’
Hoewel die neiging volgens Cliteur de laatste decennia ‘spectaculaire vormen’ heeft aangenomen, heeft ze een voorgeschiedenis van eeuwen. Altijd heeft er frictie bestaan tussen wetenschap en wensdenken.’ Terecht gaf Van Walsum een prachtige titel aan zijn artikel: ‘Politieke correctheid: horen, zien en dan zwijgen’.
Politieke correctheid leidt tot domheid in de wetenschap en slecht beleid in de politiek. Politieke correctheid saboteert de zelfcorrigerende macht van de democratie.