Bij de SP blijven praktisch alle problemen de schuld van het kapitaal. Emile Roemer heeft vast het beste voor met de mensheid, maar alleen al zijn visie op de Griekse malaise doet het ergste vrezen voor de gevolgen van eventuele regeringsdeelname van de SP.
Het was zo’n foto waarop een politieke partij tijdens een campagne absoluut niet zit te wachten. Na een debat voor de verkiezingen van de Tweede Kamer in 2012 werd Emile Roemer gefotografeerd terwijl hij met een rietje sinas uit een flesje slurpte.
Het beeld bevestigde het imago van de SP-leider als een enigszins kinderlijke man die eigenlijk niet rijp is voor de politieke strijd op het hoogste niveau.
Het liep bij die verkiezingen ook niet goed af voor Roemer. Hij toonde bij debatten een gebrek aan feitenkennis en liet zich overtroeven door zijn PvdA-collega Diederik Samsom, die toentertijd – het lijkt al weer zo lang geleden – een frisse en overtuigende indruk maakte. In korte tijd verspeelde de SP de voorsprong in de peilingen op de linkse concurrent en boekte bij de verkiezingen geen enkele zetel winst.
Roemer bleef zitten. Iedereen beseft wel dat de vriendelijke Brabander de verbale kwaliteiten en het politieke instinct mist van Jan Marijnissen, de man die de SP gezicht en aanzien gaf, maar een meer aansprekende kandidaat voor het lijsttrekkerschap dient zich niet aan.
Dus zal Roemer bij de volgende verkiezingen opnieuw proberen van de SP de grootste linkse partij te maken. In dat streven past een boek om nog eens alle goede bedoelingen en wensdromen onder woorden te brengen.
Gekleurde wangen
Het vorige week gepresenteerde Het kan wel. Tussen Binnenhof en buitenwereld (uitgeverij Van Gennep) weet het beeld van kinderlijkheid niet weg te nemen. Roemer schrijft in een oubollige stijl over zijn ontmoetingen met mensen van allerlei rangen en standen.
Typerend is zijn verslag van een gesprek met Ronald Koeman. Zijn hart klopt sneller, noteert hij, als hij over het heilige gras van het Rotterdamse voetbalstadion De Kuip mag lopen en hij voelt zijn wangen kleuren als de trainer hem een compliment maakt. Hoe schattig.
Trots vertelt de SP-leider ook dat Evo Morales hem persoonlijk wilde zien en hij laat zich bewonderend uit over diens grote vastberadenheid. Met geen woord rept Roemer over de warme banden van de antiwesterse president van Bolivia met Desi Bouterse, Mahmoud Ahmadinejad, Fidel Castro en andere ongure politieke types. Dit zou vermoedelijk afbreuk doen aan de positieve kijk op de Latijns-Amerikaanse kameraad die dapper de strijd aanbindt met het kapitalisme.
Verder bevat Het kan wel veel verslagen van werkbezoeken. Roemer wordt overal met open armen ontvangen. Begrijpelijk, want hij gunt zowat iedereen meer geld. Of hij nu bij de politie langs gaat, een zorg- of onderwijsinstelling aandoet of praat met ontwikkelingswerkers, steeds is de boodschap dat de overheid meer moet bijspringen.
Tegenover het kille marktdenken van het kabinet-Rutte staat het warme neosocialisme van de SP. Hoe al die extra uitgaven moeten worden gefinancierd, blijft onduidelijk.
Terrasje
De kinderlijkheid van de droomwereld van Roemer komt op een schokkende manier tot uitdrukking in zijn beschouwing over Griekenland. Hij leeft erg mee met de ‘gewone Grieken’. Dat zijn brave mensen die hem zijn eigendom netjes terugbezorgen als hij zijn portemonnee op een terrasje in Athene laat liggen.
Dit brave volk wordt helaas uitgeperst en uitgebuit. Door het meedogenloze internationale bankwezen en door de ‘neoliberale, bureaucratische elite in Brussel’. De door de Europese Unie verlangde bezuinigingen komen uiteindelijk terecht ‘op het bordje van Ioannis met de Pet’.
Gelukkig zijn daar de ‘linkse broeders en zusters’ van Syriza die het opnemen voor Ioannis en in verzet komen tegen de dictaten van Brussel en de markt. En in die strijd moeten ze kunnen rekenen op onze solidariteit.
Geen enkele aandacht schenkt Roemer aan de talloze miljarden euro’s die het ‘neoliberale’ Brussel al heeft uitgetrokken om de Griekse economie op de rails te houden. Evenmin gaat hij in op de wanprestaties van de Grieken en op hun onwil en onvermogen om een financieel verantwoord beleid te voeren. Bij hem zijn en blijven praktisch alle politieke en economische problemen de schuld van het kapitaal.
Emile Roemer zal best een lieve man zijn en hij heeft vast het beste voor met de mensheid. Maar alleen al zijn visie op de Griekse malaise doet het ergste vrezen voor de financieel-economische ontwikkelingen in Nederland bij regeringsdeelname van de linkse broeders en zusters van de SP.
Elsevier nummer 22, 30 mei 2015