Woensdagavond keek ik met een mengeling van verbazing en vertedering naar de zoveelste persconferentie over de grote boze wolf die ons land pardoes heeft betreden en natuurlijk op een bepaald moment werd verpletterd door een auto.
Weet die wolf veel. Trouwens, zo groot en boos was die wolf niet, want voorzover ik weet heeft ze geen spoor nagelaten van lege wiegjes en verscheurde lammetjes. Komkommertijd, dan duikt er altijd wel een mal dier op, zoals die poema die de Veluwe een paar jaar geleden teisterde.
Witte Huis
Die persconferentie – mijn hemel. Het leek wel een persconferentie van het Witte Huis. Zo opgetuigd. Wat een ernst. Wat een seriositeit. Je zou bijna denken: een betere zaak waardig, want waar ging het nu precies over? Een dood dier?
De persbijeenkomst was een gezamenlijke inspanning van onderzoeksinstituut Alterra van de universiteit Wageningen, Naturalis, het Dutch Wildlife Health Centre en WolvenInNederland, die zich allemaal intens over de stoffelijke resten van het ongelukkige dier hebben gebogen.
Het gewone werk aan kant, hier riep een hogere taak. ’t Ontbreekt er nog maar aan dat ze dat beest een koosnaam hebben gegeven, wat dat betreft heeft de wolf bultrug Johannes/Johanna nog niet ingehaald. Voor de persconferentietafel stond de, of een, opgezette wolf, zodat we wisten waarover het ging.
Wetenschappers
Ik was diep onder de indruk. Met hoeveel kennis hebben ze dat dier niet bestudeerd, opengemaakt, onder de microscoop gelegd! Wat een toegewijde wetenschappers hebben we toch! Eén wetenschapper vertelde hoe de wolf aan haar einde was gekomen.
Ze had daarbij een gezicht getrokken alsof ze het had over de razendsnelle verspreiding van een ongelooflijk besmettelijke ziekte. Er was duidelijk grondig sectie verricht, want er werd gesproken van verbrijzelde botten en een ingedeukte schedel, en dat kon alleen maar door een klap van een groot rijdend voorwerp.
Heimelijk moet ze enorm opgewonden zijn geweest van de hele kwestie, maar heel professioneel wist ze dat te verbergen.
Bloed
Er was geen bewijs dat er met de wolf was gesleept (daar ging een goeie grap), anders was er geen sprake geweest van vers bloed, en wie doet dat nou ook, een stuk rijden met een dooie wolf en die dan ergens neerleggen.
Er is inmiddels bijna niets meer dat we niet weten van die wolf. Uit de Karpaten. Raszuiver (pfoe, opluchting). Kan heel ver lopen. Twee jaar geworden. Houdt van vossen en reetjes. Er komen er meer.
Kosten
Ik vind het heel erg leuk dat er een wolf door Nederland wandelde, want wolven zijn gave beesten, en ze hebben een fascinerende manier van samenleven. Maar niet iedereen vindt dat leuk. Er was, typisch Nederlands, ook meteen wat zorg. Om de schapen, de kosten, de verkeersveiligheid.
De schok die de wandelende wolf in Nederland teweegbracht, toont maar weer eens aan dat ons land in feite een uitgestrekte stad is, met wat grote parken. Onze natuur heeft helemaal niets meer met echte, ruige, bloeddorstige natuur te maken, red in tooth and claw.
Natuur
Alles is aangelegd, omheind, met borden bezaaid, alle dieren zijn gezien en geteld. Het is een grote tuin en daarom zijn we zo verbaasd als het tuinhekje toegang heeft geboden aan een heus Wild Dier. Die kennen we eigenlijk helemaal niet meer, in een natuur waarin alleen maar heel lieve dieren rondlopen, zoals het schattige korenwolfje, en de vertederende egel, en het ontroerende molletje.
Mooi zo, wat mij betreft kan dat hekje lekker openblijven, wie weet wie er nog meer naar binnen sluipt!