Nooit ontmoet en toch was hij een vriend

Kort geleden bezocht ik de uitvaart – een vreemd woord eigenlijk, ik zocht het op en weet nu dat het uit het Latijn komt – van een man die ik nooit heb ontmoet en die ik toch als een vriend beschouwde. Hij was namelijk, heel ouderwets, een correspondentievriend.

Daar had ik er weleens eerder eentje van, toen ik nog op de lagere school zat. Zij woonde in Amerika. Ik schreef haar op dat heel dunne, lichtblauwe luchtpostpapier, dat je in drieën moest vouwen en dichtplakken. Dat papier woog zowat niets, want het ging mee met het vliegtuig, en dan moest je aan het gewicht denken. Dat doen we niet meer, we bestellen van alles uit de hele wereld en hoe zwaar of hoe groot het is, dat is andermans zorg. Luchtpostpapier is alleen nog bij de antiekwinkel te koop, voor de liefhebber.

Een zakje exotisch gekleurde knikkers

Van mijn Amerikaanse vriendin, die ik nooit heb gezien, kan ik me twee dingen herinneren. Ten eerste dat ik het zo gek vond dat ze in de Verenigde Staten met vakantie ging, want dat vertelde ze. Ik dacht dommig, dat is toch helemaal niet leuk, in je eigen land? Pas veel later snapte ik dat dat land nogal groot is en veel keus biedt als je met vakantie wilt. En dat het toen voor Amerikanen iets heel bijzonders was om naar Europa te gaan. Haar andere bijdrage was het zakje met exotisch gekleurde knikkers dat ze me toestuurde, knikkers zoals wij die niet hadden. Ik was er heel blij mee.

De zojuist overleden penvriend – al zestig jaar abonnee – schreef me trouw elke week. Alleen als hij met vakantie was, sloeg hij weleens over. Nu krijg je als stukjesschrijver wel vaker mails, maar nogal eens zijn die geschreven door boze mensen die zin hebben in een polemiek, of door personen die je betrappen op een taalfout. Dat laatste wordt zeer gewaardeerd, maar het creëert geen vriendschap.