En weer een verjaardag voorbij

Bij het ouder worden verbleekt de charme van jarig zijn, merkt Liesbeth Wytzes. Weg is het ademloze afwachten tot de grote dag daar is, en dat is echt jammer.

Laatst was ik weer eens jarig. Nu is dat helaas, ik heb het zelf niet voor het zeggen gehad, op zo’n ongelukkige datum tussen allerlei feestdagen in, dat ik er als volwassene nooit veel plezier aan heb beleefd. De meeste vrienden zijn het eten en drinken op dat moment wel zat en ik zelf al helemaal. Of ze zijn wijselijk naar een ander land vertrokken om daar de jaarwisseling in alle rust mee te maken. Dat doe ik zelf ook het liefst, als er tenminste geen pandemie is.

Ik vier mijn verjaardag om die reden dan ook bijna nooit, want er is niemand en wie er is, heeft geen zin. Er zijn genoeg mensen die voor hun verjaardag elk jaar enorm uitpakken en misschien is dat wel een goed plan: als je dat maar vaak genoeg doet, wordt het een soort vriendenreünie en een leuk ritueel. En staat er niet in het Oude Testament: Vier uw vierdagen? (Nahum 1:15). Wat mij betreft is dat aan dovemansoren gezegd en zo breng ik mijn verjaardagen meestal wat knorrig door: het is een gewone dag die maar niet bijzonder wil worden, tenzij een ander daarvoor zorgt.

Overal zijn speciale rituelen