Na de eclatante verkiezingszege van Syriza resteren twee opties: de Griekse schulden worden (deels) kwijtgescholden, of het land verlaat de eurozone. Fraai gaat het in elk geval niet worden.
Het linkse Syriza heeft de Griekse verkiezingen gewonnen en wil dat de hoge staatsschuld wordt kwijtgescholden. Het onvermijdelijke gaat gebeuren.
Geen euro zou er naar Griekenland gaan, zei minister Jan Kees de Jager (CDA), die van 2010 tot 2012 minister van Financiën was. Onzin natuurlijk. De rekening van Griekenland komt sinds de crisis in 2008 uitbrak eindelijk op tafel. En de andere eurolanden, waaronder Nederland, gaan die betalen.
Griekenland heeft een schuld van 170 procent van het bruto binnenlands product (alles wat burgers en bedrijven in een jaar verdienen). Het kan die schuld niet financieren op de private markt.
Sprookje
Daardoor resteren twee opties: kwijtschelding van schulden, of Griekenland moet uit de euro. Voor de schuldeisers komt het financieel op hetzelfde neer: ze zijn een deel van hun geld kwijt.
De overige eurolanden hebben sinds het begin van de crisis telkens getalmd om voor een van deze opties te kiezen. Met 245 miljard euro aan vooral garantstellingen en leningen is het sprookje in stand gehouden dat Griekenland kan bezuinigen, hervormen en de staatsschuld op lange termijn naar een fors lager niveau brengen.
Economisch gezien kan dat, maar niet in een democratie met een diepgewortelde apathische cultuur. En dat is gebleken. Grieken willen graag ambtenaar zijn en stemden massaal op het linkse Syriza, dat beloofde een miljoen mensen aan te stellen als ambtenaar.
En het beloofde ook te onderhandelen met andere eurolanden over het kwijtschelden van schulden en nog soepeler voorwaarden om schulden terug te betalen. Dat gaat gebeuren.
Niet fraai
En het moet ook gebeuren – Griekenland wil niet op deze manier doorgaan. Dat zal ertoe leiden dat Griekenland of uit de euro moet, of de schulden deels worden kwijtgescholden en onder soepeler voorwaarden worden gebracht.
Wat het ook wordt, de doos van Pandora gaat open. Andere grote schuldenaars zullen ook af willen van schuld. Of anders de eurozone verlaten.
Zo’n proces zal niet fraai zijn, maar wel heel veel geld kosten. Maar dat de eurozone onderlinge schulden betaalt óf zich beperkt tot liquide landen, is onvermijdelijk.