De strijd die IS voert tegen een overmacht van vijanden, is geen gewone oorlog. Nee, het is een test van God.
‘Moslims, waar staan jullie tegenover jullie God, die jullie in slechts één koranvers opdraagt te vasten, maar jullie in tientallen andere verzen oproept om te vechten in de jihad? En waar staan jullie tegenover jullie Profeet, die jullie zeggen te imiteren, maar die zijn hele leven heeft gestreden voor de zaak van God en tegen Zijn vijanden?’
De recente audioboodschap van Abu Bakr al-Baghdadi, de zelfverklaarde kalief van IS, is glashelder. De strijd die IS voert op talloze fronten en tegen een overmacht van vijanden, is geen gewone oorlog. Nee, het is een test van God waarin goede moslims worden gescheiden van slechte, leugenaars van oprechten en gelovigen van hypocrieten.
Wie naar Al-Baghdadi luistert, krijgt niet de indruk te maken te hebben met een staatshoofd, maar met een sekteleider. Hij is de uitverkorene: degene die het is gegeven Gods woorden en die van Zijn Profeet op de enige juiste manier te interpreteren.
Zo vertelt hij in dezelfde audioboodschap dat hij tekenen ziet van de malahim, de slachtpartijen waarvan de Profeet 1.400 jaar geleden al gewag maakte. Ze luiden de eindstrijd in tussen goed en kwaad. Hij weet ook waar die strijd zal plaatsvinden, namelijk in Dabiq: een dorp ten noorden van Aleppo dat zijn faam ontleende aan een benzinestation en het vergeten graf van een Ottomaanse veldheer – totdat de pick-ups van IS arriveerden.
Zegevieren
De betekenis van Dabiq – tevens de naam van het glossy IS-magazine – werd duidelijk bij de executie van de Amerikaan Peter Kassig in november. ‘Hier zijn we dan, terwijl we de eerste Amerikaanse kruisvaarder begraven in Dabiq en verlangend uitzien naar de komst van de rest van jullie legers,’ zegt Jihadi John in een video terwijl Kassigs bebloede hoofd aan zijn voeten ligt.
Dabiq wordt genoemd in een overlevering (hadith) die wordt toegeschreven aan Mohammed: ‘Het Laatste Uur zal niet komen voordat de Romeinen zijn neergestreken in A’maq of Dabiq.’ Als IS Barack Obama ‘de hond van Rome’ noemt, dan wordt zo Amerika als de moderne versie van het Romeinse Rijk beschouwd.
In Dabiq zullen de moslims uiteraard zegevieren, maar niet voordat eenderde van hen zal vluchten – ‘God zal hen nooit vergeven’ – en een derde de martelaarsdood zal sterven. De rest zal doorstoten naar Constantinopel (Istanbul). In de eindtijd zullen drie figuren hun opwachting maken. De Mahdi, ‘de door God geleide’, die een einde zal maken aan de chaos in de wereld. De Dajjal, ‘de valse messias’, herkenbaar aan zijn blinde rechteroog dat er zal uitzien als een uitpuilende druif.
Hij zal pogen de moslims van hun geloof af te brengen. Maar dan keert Jezus terug op aarde. Hij verslaat de Dajjal en breekt het kruis ten teken dat het christendom opgaat in de islam.
Dergelijke profetieën klinken voor een westers publiek misschien vergezocht, maar onder jihadisten zijn ze uiterst actueel. Op internetfora worden discussies gevoerd over hoe de Mahdi vroegtijdig kan worden herkend – zo zal hij een moedervlek op zijn wang hebben – en of tekenen van de eindtijd die beschreven staan in de hadith– zoals: ‘mensen copuleren als ezels in de straten’ – zich al aandienen.
De leiders van IS wakkeren dit religieuze vuur aan. ‘Hoe voortreffelijk zijn jullie,’ zegt Al-Baghdadi tegen zijn soldaten, wijzend op hun epische rol. ‘Wij beschouwen jullie als “mannen die hebben waargemaakt wat ze God hebben beloofd”(Koran 33:23).’
Moslimnatie
Hoewel IS de loftrompet steekt over Osama bin Laden, verschilt hun ideologie sterk van die van de in 2011 geliquideerde leider van Al-Qa’ida. Bin Laden was geobsedeerd door Amerika, dat hij beschouwde als de ‘kop van de slang’. Pas als die zou zijn afgehakt zouden de tirannieke Arabische regimes instorten.
IS gelooft daarentegen in de kracht van de ummah, de moslimnatie. Die moet worden gemobiliseerd, aangespoord tot emigratie naar het kalifaat en ingezet in niemand ontziende aanvallen op alles wat ongelovig is. Bin Laden was hier juist fel op tegen omdat het zou leiden tot bloedbaden onder moslims zelf, zo blijkt uit zijn onlangs door de CIA vrijgegeven brieven.
Voordat de ummah nuttig kan zijn voor IS, moet deze eerst worden gezuiverd en opgevoed. IS is een soennitisch fenomeen dat slechts de Koran en de hadith erkent als zuivere bronnen. Daarom worden sjiieten en alawieten vermoord: zij beschouwen zichzelf weliswaar als moslims, maar hun onorthodoxe dogma’s en rituelen maken hen volgens IS tot afvalligen.
Hetzelfde geldt voor soennieten die ‘onislamitisch gedrag’ vertonen, bijvoorbeeld omdat ze in het Iraakse leger dienen of liberale ideeën ventileren. Na de eerste zuiveringen wordt de rest van de bevolking gedwongen de eed van loyaliteit te zweren aan kalief Abu Bakr al-Baghdadi. Wie weigert, wordt ook gedood.
Stokslagen
Na elke verovering gaat IS direct over tot invoering van de sharia, de islamitische wet. Leefregels persen de bevolking in een keurslijf. Mannen moeten een baard laten staan. Vrouwen dienen gesluierd over straat te gaan. De islamitische politie dwingt naleving af.
Wie verzuimt naar de moskee te gaan, krijgt publiekelijk stokslagen toegediend. Op YouTube-filmpjes is te zien hoe de gestrafte na afloop vaak zijn beul omhelst, als dank omdat hij hem heeft teruggebracht op het rechte pad. Roken is verboden, evenals muziek. Uitzondering zijn de anashid, religieuze liederen die a capella worden gezongen. Populair is het officieuze volkslied van IS: ‘Mijn ummah, de dageraad is verschenen’.
In de samenleving van IS wordt geweld bewust geïnstitutionaliseerd. Soms nodigt IS de bevolking uit te helpen bij de voltrekking van executies. Er zijn beelden waarop burgers, zelfs kinderen, het beulswerk ter hand nemen bij de steniging van wegens overspel veroordeelde vrouwen. Zulke taferelen doen denken aan de tijd van Saddam Hussein, wat niet verwonderlijk is omdat veel van zijn aanhangers de weg hebben gevonden naar IS.
Toen Saddam in 1969 negen Joden wegens spionage liet ophangen op een plein in Bagdad, werden ambtenaren en schoolklassen gedwongen de lijken te beschimpen. Burgers worden niet alleen geïntimideerd door deze wreedheden, maar ook belast met een schuldgevoel omdat ze er actief of passief bij betrokken zijn.
‘O moslims,’ zegt Al-Baghdadi, ‘islam is nooit een religie van vrede geweest, maar van oorlog.’ Het is een oorlog die de moslims verplicht zijn te voeren. Het is de heilige missie van IS om te moorden, verkrachten en verwoesten opdat de gehele mensheid zal worden verlost.
Geweld is catharsis, de laatste kans voor de gelovige om zich te onderscheiden tegenover God nu het Laatste Uur nakende is. ‘We doen een beroep op jullie uit liefde, uit compassie, opdat jullie niet Gods toorn zullen oogsten, maar het goede dat Hij Zijn strijders in het vooruitzicht stelt.’ Had de kalief tranen in zijn ogen toen hij deze woorden sprak?
Elsevier nummer 22, 30 mei 2015