De laatste jaren liggen vrijetijdswielrenners onder vuur – en terecht. Terwijl het in het algemeen steeds veiliger wordt op de weg, neemt het aantal ongelukken waarbij fietsen zijn betrokken, toe. Wie lekker wil scheuren, kan beter terecht op de wielerbaan.
In een stampvol land met veel vrije tijd zit, loop, rijd, zeil, scooter, schaats, ren, wandel en fiets je elkaar al snel in de weg.
Voetgangers ergeren zich aan automobilisten (en vice versa), hardlopers aan wandelaars (en vice versa), scooterrijders aan fietsers (en vice versa) en langzame fietsers aan snelle (en vice versa).
Dit neemt niet weg dat een paar groepen gebruikers van de openbare weg toch echt hors categorie irritant kunnen zijn: scootmobielers, motorrijders en vrijetijdswielrenners. Dit heeft er alles mee te maken dat ze vaak veel te hard rijden op plaatsen die daarvoor niet zijn bedoeld: respectievelijk de stoep, rustieke dijkweggetjes en het fietspad.
Riante voorzieningen
De laatste paar jaar liggen vooral vrijetijdswielrenners onder vuur – en terecht. Terwijl het in het algemeen steeds een beetje veiliger wordt op de weg, neemt het aantal ongelukken waarbij fietsen zijn betrokken, toe. Aangezien geen land ter wereld zulke riante fietsvoorzieningen heeft als Nederland, is dat alleen verklaarbaar uit het gedrag van fietsers zelf.
En het is een ervaringsfeit dat groepen vrijetijdswielrenners, vaak mannen van een zekere leeftijd in een professioneel ogend, maar toch ietwat kinderachtig fietstenue, de veilige omgeving van datzelfde riante fietspad misbruiken om eens lekker Tour de France-je te spelen.
Draconisch
Ten koste van gewone fietsers, zoals gezinnen, kinderen en ouderen, die vaak niet bedacht zijn op die scheurende ‘wielrenners’, die pelotonsgewijs niet zelden snelheden van boven de 30 kilometer per uur halen. Dat leidt onherroepelijk tot ongelukken.
Wat te doen? Het blijkt maar weer eens hoe lastig het is om mensen in het gareel te krijgen als ze zelf niet (willen) snappen dat hun gedrag vervelend is en problemen veroorzaakt.
Verkeersdrempels op populaire fietstrajecten, zoals in België wel gebeurt, zijn een typisch voorbeeld van een maatregel waarbij de goeden onder de kwaden moeten lijden. Pseudowielrenners de toegang tot het fietspad verbieden, is een wel heel draconische maatregel.
In het gareel
Mogelijk helpt het als het in groepsverband scheuren voortaan alleen nog op autowegen zou mogen – daar hebben de vrijetijdswielrenners tenminste een ‘natuurlijke vijand’ (de auto) die ze een beetje in het gareel houdt.
Maar het beste zou natuurlijk zijn als alle would be Mollema’s van dit land zich uit zichzelf een beetje zouden aanpassen en wat meer rekening houden met andere fietspadgebruikers.
En voor wie dat niet wil: wat is er mis met een wielerclub? Ga lekker scheuren op een wielerbaan!