Ian Buruma is een van de politieke postmodernisten die de onwaarheid als richtsnoer gebruikt om de maatschappelijke realiteit te interpreteren. Buruma brengt het islamitische terrorisme terug tot een probleem van de sociale verzorgingsstaat.
De postmodernistische kijk op de werkelijkheid is verrassend. Postmodernisten denken dat ook de werkelijkheid fictie is die door interpretaties vorm kan krijgen. Postmodernistische fictie barst – zoals alle fictie – van de onwaarheden en verzinselen. De werkelijkheid doet niet ter zake. Dat is het vertrekpunt van het politieke postmodernisme.
Het politieke postmodernisme positioneert zich als een gematigde en redelijke benadering van de werkelijkheid. Dat deze gematigdheid op fictie is gebaseerd, is voor politieke postmodernisten geen probleem. Het zijn de bijgelovigen van onze tijd.
Onwaarheid
Ian Buruma is een van de politieke postmodernisten die de onwaarheid als richtsnoer gebruikt om de maatschappelijke realiteit te interpreteren.
In NRC Handelsblad schreef Buruma een waanzinnig artikel dat eigenlijk door iedereen moet worden gelezen. De titel van het artikel luidt: ‘Amerika raakte de kluts kwijt. “Terrorisme” leidt tot collectieve hysterie’. Een echte postmodernistische titel.
Buruma schrijft over de daders van de bomaanslagen in Boston: ‘We kunnen natuurlijk nog wat dieper duiken in hun familiegeschiedenis in Dagestan, of voor de zoveelste keer de gevaren van islamistisch extremisme onder de loep nemen, maar ik betwijfel of daar veel nieuws uitkomt,’ aldus Buruma.
Psychopaat
Wat bewoog de ‘Boston Bombers’? Waarom pleegden ze een aanslag? Om deze vraag te beantwoorden, doet Buruma een beroep op zijn geestverwant in Duitsland: ‘De oudere broer, Tamarlan, die werd gedood in een schietpartij met de politie in Boston, lijkt precies te passen in het beeld dat de Duitse schrijver Hans Magnus Enzensberger in een beroemd essay schetste van de “radicale mislukkeling”.’
Zijn ze de aanslagplegers voorbeelden van ‘radicale mislukkeling’? Wat is een radicale mislukkeling? Een psychopaat? Een radicale mislukkeling is, volgens Buruma, iemand die zich op een extreme manier verraden voelt door de wereld. Dat verklaart alles! Eigenlijk zouden wij Lenin, Hitler en vooral ook Stalin kunnen onderbrengen bij radicale mislukkelingen.
Oppervlakkigheid
Op een bepaalde manier waren al deze figuren mislukkelingen. Hoe verklaart de grote Buruma de aanhang van een radicale mislukkeling? Zijn die aanhangers ook radicale mislukkelingen? Dan hebben we te maken met miljoenen radicale mislukkelingen. Hoe kunnen miljoenen mensen radicale mislukkelingen zijn als zij ook op fanatieke wijze hun eigen geloof – namelijk de ‘radicale mislukkeling’ – willen volgen? Hoe word je een radicale mislukkeling?
De radicale mislukkeling zint, schrijft Buruma, op wraak. Wraak op de wereld. Dit is de aard van een radicale mislukkeling: ‘Een mislukte liefde, een misgelopen baan, alles kan in principe dienen als aanleiding.’ Buruma’s benadering is de filosofie van oppervlakkigheid. Dat is precies wat een krant van het politieke postmodernisme nodig heeft. Wees dus op je hoede voor degenen die morgen hun baan verliezen.
Islamitische idealen
De Nederlandse staat moet maatregelen nemen om te voorkomen dat de Hollandse islamitische werklozen zich tot radicale mislukkelingen ontwikkelen. Is dat alles? Wantrouwen jegens mislukte moslims? Als moslims mislukt zijn, blazen ze de wereld op! En dan denkt Buruma dat Geert Wilders een verschrikkelijke moslimhater is.
De oprechte moslim die voor zijn islamitische idealen vecht, wordt door Buruma vernederd en veracht, omdat die een domme mislukkeling is. In al zijn oprechtheid is een jihadist de politieke vijand van het Westen. Natuurlijk bevinden zich tussen de jihadisten ook mislukkelingen. Maar zij vormen niet de kern van het jihadisme.
Amateurbokser
Er zijn radicale mislukkelingen die op Barack Obama hebben gestemd, maar ook dat verklaart niet de massa’s die op Obama hebben gestemd.
Buruma meldt enkele interessante feiten. Feiten, daarop moet een politieke analyse zijn gebaseerd: ‘Tamarlan was een begaafd amateurbokser. Zijn kans op een kampioenschap werd hem onthouden omdat hij nog geen Amerikaans staatsburgerschap had. De revolutionaire islam diende zich aan als mogelijkheid tot spectaculaire wraak. Een variatie op het geval van Mohammed B., lijkt mij, die radicaliseerde na een gefrustreerde carrière en het mislopen van een subsidie.
Interessanter, en eigenlijk verontrustender, is de reactie van de Amerikaanse overheid en pers op de bommen in Boston, die drie mensen het leven hebben gekost en 264 verwond.’
Media
Wat zegt Buruma hier nu eigenlijk? We moeten de mislukkelingen niet al te serieus nemen, dat is wat hij beweert. Niet de jihadisten, maar de Amerikaanse overheid en media jagen Buruma angst aan. Hij vindt de Amerikaanse reactie op die twee Russische moslims die de Amerikaanse gastvrijheid en financiële steun hebben genoten, verontrustender dan die twee Russische moslims die desondanks door middel van een aanslag jihad hebben uitgeoefend in Amerika.
Ziehier de fictieve wereld van een politieke postmodernist: niet de moordenaar maar de politie verontrust hem. Wat hebben de Amerikanen gedaan? Ze hebben alleen getracht om twee goed bewapende voortvluchtige terroristen op te sporen. En de media hebben erover bericht.
Eeuwige vrede
Meer was er niet aan de hand. Er werd niemand gemarteld. Er werd niet opgeroepen tot uitroeiing van alle moslims. Vindt Buruma dat de terroristen niet moesten worden opgespoord? Hadden de media erover moeten zwijgen?
In de fictieve wereld van Buruma bestaan er geen politieke vijanden, alleen maar mislukkelingen. Buruma brengt het islamitische terrorisme terug tot een probleem van de sociale verzorgingsstaat. En als de westerse samenlevingen hun best doen, dan zijn er geen moslim-mislukkelingen. Daarna heerst de eeuwige vrede in New York, Parijs en Londen. Hoe meer subsidies, hoe minder jihadisten, leert Buruma ons.
Is Buruma’s beschrijving van Mohammed B. waar? Spreekt Buruma de waarheid over Mohammed Bouyerie? Daarover vrijdag meer.