Coronaleed, drammerige activisten of de perikelen rond Forum voor Democratie waren de afgelopen maanden spraakmakende onderwerpen. Toch houdt Constanteyn Roelofs ook oog voor systematische problematiek in Nederland. Hij heeft wat te vieren en blikt terug op het afgelopen jaar.
Hoera! Een klein feestje: dit blog bestaat precies één jaar. Het was me, beste lezer, het jaartje wel. Er veranderde veel: de coronacrisis herschreef radicaal de manier waarop we met elkaar omgaan. Bijna alleen maar thuiswerken, rare Japanse buiginkjes bij de zeldzame live-vergaderingen… Om nog maar te zwijgen van de dode binnenstad, die zonder kroegjes toch echt niet hetzelfde is.
Wekelijks verkent historicus Constanteyn Roelofs de tragikomische tegenstrijdigheden in economie en maatschappij.
Veel bleef er ook hetzelfde. Ik vond activisten nog steeds stomme drammers die in gemompelde formuleringen de al lang gewonnen cultuuroorlogen van de jaren zeventig naspelen en dat blijkt nu het Zwartepietenseizoen weer in full swing is nog steeds zo. Ik vond aan het begin van mijn columnreeks het Forum voor Democratie al een vervelende partij vol krabbelaartjes, laffe opportunisten en binnenskamerse racisten en gelukkig heb ik in dat opzicht volledig gelijk gekregen. De spectaculaire implosie van de partij kwam misschien wat laat, maar niet onverwacht.
Systematische problemen in ons Vaderland
Misschien een klein handje in eigen boezem: als ik nog eens door het archief van afgelopen jaar scroll was het misschien wel wat vaak te makkelijk prijsschieten op de maffige activisten en de uiltjes en zuiltjes. Dit soort randfiguren leiden mij denk ik toch te veel af van diepere, systematische problemen in ons Vaderland – en dan gaat het met name om het systematische probleem dat van overmanagement en het overmatig distribueren en afschuiven van verantwoordelijkheden – toegedekt met een dikke laag woordvoering en spin – het tijdsgewricht van Rutte domineert.
Of je nu naar het onderwijs, defensie, de coronarespons of de belastingdienst kijkt, het probleem is overal hetzelfde: te veel bestuurders, te veel management, te veel bureaucratie voor de uitvoerenden en te weinig oog voor het doel dat de instelling beoogt te bereiken. Het leidt overal in de maatschappij tot een diepe onvrede, maar als er wat aan gedaan moet worden, is de oplossing altijd meer overleg, meer rapporten, meer consultants en meer managers. Helaas is schrijven over deze onderwerpen taai en vermoeiend.
Qua laaghangend fruit zitten we dus wel goed de komende tijd
Enfin, 2021 wordt vast weer een prachtig jaar voor de columnisten. Een verkiezingsjaar is altijd mooi, de acceleratie van allerlei transitieprocessen door een virus dat zowel economisch als maatschappelijk de zaken op z’n kop zet, blijft een voortdurende bron van onderwerpen. Een niveautje daarboven gaat de ontwikkeling van een groenrechts conservatisme rustig door en wordt het spannend wie de Kroon van Pim toevalt nu het klaar is met Baudet.
Lees ook de column van Afshin Ellian: GroenLinks bracht NIDA voort en wil nu politieke islam in de Kamer
Daarnaast kunnen wij van de Reactionairen rustig toezien hoe identitair links zich steeds verder in het doolhof van de kritische theorie verliest. Zoals we de afgelopen weken mooi konden zien bij de zaak rond Kauthar Bouchallikt. Dat GroenLinks en aanverwante postmodernen tot het uiterste gaan om een bestuurder van een koepel voor ethnonationalistisch-religieuze verenigingen op de Kamerlijst voor de progressieve zaak te houden, toont maar weer aan dat er gewoon geen grenzen zitten aan de belachelijkheid en hypocrisie van het relativistische moderne links. Qua laaghangend fruit zitten we dus wel goed de komende tijd.
Het afgelopen jaar heb ik veel aardige reacties mogen ontvangen, leuke lezersbrieven met aanvullingen en correcties en zo af en toe een boze mention van iemand die het er Niet Mee Eens was op Twitter. Mijn moeder houdt mij nog steeds op de hoogte van de stemming onder de reaguurders. Trouwe lezers: hartelijk dank voor uw steun het afgelopen jaar en uw geduld met mijn hersenspinsels.