Over de risico’s van het krampachtig bedenken van correcte namen

Hoera, Witte de With heeft een nieuwe naam! Of, zuiverder gezegd: het centrum voor hedendaagse beeldende kunst, formerly known as Witte de With Center for contemporary art, heet nu Kunstinstituut Melly. Philip van Tijn voorziet opnieuw naamsproblematiek voor het instituut.

Toen de anti-kolonialistische golf door de westerse wereld begon te spoelen, begreep men al gauw dat de eigentijdse internationale kunstinstelling niet langer de naam kon dragen van een Nederlandse admiraal uit de tijd van het kolonialisme, in dienst van de VOC. Drie jaar is aan de naamswijziging gewerkt; er is met 280 mensen intensief overleg over gevoerd en de nieuwe naam is gebaseerd op het rapport van de externe adviescommissie en de uitkomsten van de openbare evaluatie, online enquêtes en discussieforums.

En uiteindelijk is het besluit natuurlijk formeel genomen door de directie en de Raad van Toezicht van het instituut. Als Shakespeare hiervan nog getuige had mogen zijn, was hij niet zo lichtvaardig gekomen tot zijn beroemde uitspraak ‘What’s in a name?’ (Romeo en Julia).

De Witte de Withstraat: de diversiteit ten top

Het Witte de With Centrum, zoals het Kunstinstituut Melly ooit heette, bevindt zich in Rotterdam in – ja, hoe bestaat het – de Witte de Withstraat. Nog geen halve generatie geleden was dat een straat vol criminaliteit en ontucht, van hoeren en snoeren, die dan ook de bijnaam Wipperdewipstraat had. Met als eenzame rots in de branding het gebouw van de NRC, totdat de redactie verhuisde naar de suburbs en later naar de hoofdstad.