Welke invloed hebben Qatar en Turkije op ‘onze’ moskeeën?

In de Tweede Kamer begint maandag 10 februari de mini-enquête naar de financiering van moskeeën door Golfstaten. Philip van Tijn verwacht er weinig van: als er al iets nieuws boven water komt, is de angst om te discrimineren vast te groot om daadkrachtige maatregelen te nemen tegen oprukkend salafisme.

Maandag begint de Tweede Kamer met een mini-enquête naar buitenlandse financiering van orthodox-islamitische moskeeën. Dat zijn dus moskeeën die onder invloed staan van het salafisme, de bron van veel hedendaags kwaad. Maar dat mag ik, geloof ik, niet schrijven omdat nog geen definitie bestaat van ‘salafisme’.

Geen precieze definitie van salafisme, maar dit komt vast in de buurt

Maar ik bedrijf hier geen wetenschap (voor zover dat op het gebied van de islam überhaupt gebeurt), dus volsta ik met de constatering dat het salafisme de oorzaak is van uiteenlopende zaken als Al-Qa’ida, steniging, IS, de stormvloed aan hoofddoekjes, de sharia-rechtspraak en de moord op cineast Theo van Gogh.

Het financieren van gebedshuizen door (buitenlandse) overheden staat op zichzelf al op gespannen voet met de scheiding van kerk en staat zoals die in fatsoenlijke landen als het onze sinds jaar en dag bestaat. Het wordt al wat graadjes erger als die buitenlandse overheden bijna zonder uitzondering afkomstig zijn uit landen die steenrijk zijn doordat er toevallig olie uit de grond spuit (Saudi-Arabië, Kuweit, Qatar, enzovoorts – alleen Turkije is een uitzondering op deze regel), waar maar één godsdienst bestaat (ook hier: behalve Turkije), geen democratie (Turkije hier halve uitzondering), vrouwen ondergeschikt zijn en als zodanig worden behandeld en slavernij nog bestaat (zonder dat Kick Out Zwarte Piet daartegen demonstreert).

Onfrisse landen dus, die op het meest recente officiële lijstje waarop alle landen in rangorde van democratisch gehalte staan gerangschikt, onderaan bungelen.

Eigenlijk weten we het allemaal al minstens twintig jaar

Goed dus dat deze parlementaire mini-enquête wordt gehouden. Pas voor de tweede keer, na die over de Panama Papers. Een mini-enquête weegt iets minder zwaar dan een gewone parlementaire enquête, maar de verhoorden staan wel onder ede en het gaat een stuk sneller. Dat blijkt: op 5 maart 2019 zei de Tweede Kamer ‘ja’ tegen deze mini-enquête (een initiatief van de curieuze combinatie SP en SGP) en al op 10 februari 2020, elf maanden later, begint het.