Jennifer Aniston, Steve Carell, Sacha Baron Cohen en in Nederland André van Duin: steeds meer acteurs die uitblinken in komische rollen werpen zich op als serieuze personages. Nergens voor nodig, schrijft Gerry van der List.
Het was vorige week donderdag toch best een schokkend artikel in De Telegraaf. De krant belichtte het wel en wee in het bestaan van Jennifer Aniston en sprak van ‘de eenzaamste vrouw van Hollywood’. De Rachel uit het legendarische Friends blijkt zelf moeite te hebben vriendschappen te sluiten en te onderhouden, en met liefdesrelaties wil het al helemaal niet vlotten. Ze lijdt vast nog aan een gebroken hart omdat die sloerie Angelina Jolie ooit Brad Pitt van haar afpikte.
Elsevier Weekblad-redacteur Gerry van der List zit graag en vaak voor de tv. Wekelijks doet hij verslag van zijn kijkervaringen.
Door haar eenzaamheid zou Aniston zich helemaal op haar werk storten. Inderdaad is zij de laatste jaren vaak in films te zien geweest, veel meer in elk geval dan Jolie die alleen nog in de bioscoop opduikt als ze geld nodig heeft om haar kinderschare te voeden. Eenzame Jennifer heeft haar naam ook weer verbonden aan een serie. In The Morning Show, te volgen via de nieuwe streamingdienst Apple+, speelt zij een nieuwslezeres die heel wat te stellen heeft met een door seksgedoe in ongenade gevallen oud-collega (Steve Carell) en een ambitieuze nieuwe collega (Reese Witherspoon).
The Morning Show behandelt genuanceerd de #MeToo-epidemie
The Morning Show blijkt een degelijke productie, waarin op een, althans tot nu toe, genuanceerde manier de #MeToo-epidemie wordt behandeld. Opmerkelijk is dat in het dramatische verhaal de drie hoofdrollen worden vertolkt door acteurs die hun sporen hebben verdiend in het komische genre. Vooral Carell gaat dat goed af. Bij hem denk je niet meteen aan de innemende maagd die in de hitfilm The 40 Year Old Virgin de lachers op zijn hand kreeg. Bij Aniston is er toch meer sprake van het Swiebertje-effect, het feit dat een acteur geassocieerd blijft met een rol die roem verschafte. Als haar lipje weer eens trilt omdat ze het zwaar heeft, gaan de gedachten weer snel uit naar de schattige, grappige en af en toe hysterische Rachel uit Friends.
De overstap van komische acteurs naar serieuze tv-rollen lijkt trouwens een trend. Eerder dit jaar zagen we bijvoorbeeld Hugh Grant als de met zijn homoseksualiteit gechanteerde Britse politicus Jeremy Thorpe in A Very English Scandal en de van hilarische typetjes bekende Sacha Baron Cohen liep met een uitgestreken gezicht rond in het hoogst ernstige drama The Spy. En elke maandagavond kunnen we zien hoe André van Duin zijn dood tegemoet gaat als een aan kanker lijdende bejaarde in het tweede seizoen van Het geheime dagboek van Hendrik Groen.
Een serieuze acteur geniet meer aanzien dan een komiek
Tim Oliehoek, regisseur van de vertederende serie van omroep Max, heeft in interviews verteld dat het moeite kostte Van Duin in toom te houden. De grootste komiek uit de vaderlandse geschiedenis wilde steeds gekke bekken trekken en geintjes maken. Dit is nu eenmaal al decennia zijn specialiteit. Hij zal ook wel beseffen dat hij een veel mindere acteur is dan zijn tegenspeler Kees Hulst en als stervende senior niet altijd even geloofwaardig overkomt.
Lees terug: Gepreek van acteurs verpest Oscar-show
Dat Oliehoek Van Duin er graag bij wilde hebben, spreekt voor zich. Zo’n beroemdheid lokt kijkers. Maar de vraag is waarom komieken zich voor drama’s lenen. Het zal wel te maken hebben met status. Een serieuze acteur geniet toch meer aanzien dan een komiek. Oscars gaan doorgaans naar figuren als Daniel Day-Lewis, zwaarwichtig (over)acterende figuren met een gekwelde gelaatsuitdrukking.
Ten onrechte. Kijkers aan het lachen maken is een enorme kunst. Talloze Britse acteurs zouden Jeremy Thorpe prima kunnen neerzetten, maar er zijn slechts weinigen die zo innemend een charmante, geestige stuntelaar kunnen spelen als Hugh Grant. Voor zijn talloze fans hoeft hij zijn unieke talent dan ook niet te verspillen met dramatisch gedoe.