Onno Aerden geeft in zijn zaterdagblog wekelijks ongevraagd communicatieadvies. Dit keer aan Sven Kramer: mooi gesproken en met een glasheldere argumentatie …
Onno Aerden
Onno Aerden is schrijver en geeft wekelijks in een blog ongevraagd communicatie-advies aan iemand (m/v) die de publiciteit haalde.
“Hou ermee op.” Zo luidde uw oproep, voor de NOS-camera, aan de organisatoren van de sportgala’s. Die zullen weer de sportman en sportvrouw van het jaar moeten opleveren – net als team, coach en paralympiër van het jaar overigens.
Mooi gezegd, rond, duidelijk. En bovendien onderbouwd door een glasheldere argumentatie. Juist in de sport leiden uitzonderlijke prestaties immers tot zichtbaar resultaat: eremetaal, kampioensbeker, champagnedouche dan wel – zolang dat nog is toegestaan – drie kussen van de Ronde-miss.
Bevestiging van alle kanten
Grappig dat uw opmerking meteen van allerlei kanten tot bevestiging leidde. Kennelijk was er iemand nodig om het ongemakkelijke evenement (verschillende genomineerden hadden al aangekondigd niet te zullen komen) aan inhoudelijke merites van te toetsen. Een onbetwiste topsporter zoals u, iemand bij wie niemand onheuse belangen vermoedt.
De oorsprong van de jaarlijkse prijzenregen ligt bij het Amerikaanse weekblad Time. Dat verkoos in 1927 vliegenier Charles Lindbergh tot de eerste ‘Person of the Year’ en eert sindsdien elk jaar een uitzonderlijke wereldburger (of personificatie van een belangrijke trend: ‘jij’ in 2016, ‘de demonstrant’ in 2011). Die eerzame traditie kent via Elsevier Weekblad een Nederlandse pendant.
De gala’s hebben iets zelfbevlekkerigs
Maar we mogen langzamerhand wel vaststellen dat het navoegsel ‘van het jaar’ aan enige inflatie ten prooi is gevallen. Een ellenlange stoet van prijzenfestivals eert reclamemensen, tijdschriftenmakers, modeontwerpers, accountants, cfo’s, vastgoedgoeroes en noem maar op. Al die gala’s hebben iets zelfbevlekkerigs, iets onheus. De ‘vereniging van het jaar’, de ‘agrarisch ondernemer van het jaar’ – wie zit erop te wachten? Uiteraard koestert politiek Den Haag het luidruchtig laudatio als geen ander: de ‘politicus van het jaar’ komt tegenwoordig zelfs in twee varianten; die van een kijkerspanel van televisierubriek EenVandaag en die van een ‘vakjury’ van leden van de parlementaire pers, onder auspiciën van staatsomroep NOS.
Hou ermee op – of snoei het aantal jaarhelden in elk geval terug tot een aantal dat de overblijvers weer de status geeft die ze verdienen. Elke branche verdient een Sven Kramer die net zo mediamiek en in net zulke klare taal ten strijde trekt tegen al die klefheid van het jaar.