Juich niet te vroeg om belastingakkoord G7

De grootste westerse economieën willen belastingparadijzen uitroken en Amerikaanse tech-giganten eerlijker belasten. Dat klinkt goed, maar zal het anti-bedrijvensentiment niet doen keren. Gevaar is dat nationale parlementen nog meer olie op dit vuur gaan gooien, schrijft Joris Heijn.

De term ‘race to the bottom’ valt vaak als het gaat om het akkoord dat de G7 van grote westerse economieën afgelopen weekeinde sloot. De afgelopen decennia zijn de tarieven van de winstbelasting in veel landen gedaald.

Onder meer doordat multinationals konden shoppen tussen de verschillende belastingregimes van landen. Iets wat veel burgers met een vaste baan en een eigen huis niet kunnen. Geen wonder dat zij stemmen voor politici die hier kritisch over zijn.

Belastingconcurrentie kan ook goed uitpakken

Maar wie zich als land uit de markt prijsde, liep nieuwe werkgelegenheid mis. Het is niet gek dat de Amerikaanse tech-giganten die de oversteek maakten over de Atlantische Oceaan, vaak voor Ierland kozen (12,5 procent belasting), of Nederland, dat veel aantrekkelijke belastingregelingen heeft en een groot netwerk van belastingverdragen.

Maar de grootste ergernis wekten de kleine, vaak paradijselijk aandoende eilandjes met weinig noemenswaardige economische activiteit. Daar stalden bedrijven en rijken hele en halve fortuinen –, belastingvrij.

Vooral zij worden nu uitgerookt met een door de G7 vastgesteld minimumtarief van de winstbelasting van 15 procent. Daarnaast gaan puissant winstgevende grote multinationals (vooral tech-bedrijven) niet alleen afrekenen met de fiscus in hun eigen land. Ook de landen waar zij hun spullen verkopen, gaan meedelen in de belastingopbrengst van het thuisland. Dat lijken kleine stappen, maar voor fiscalisten is het een revolutie.